Tuesday, May 10, 2011

ပန္းကန္ျပား တီးတဲ့အရူး


wjyidf.jpg
ေနကလည္းပူလုိက္တာ။ အေရးထဲမွာ ဆုိင္ကယ္ကလည္း ဘီးေပါက္လုိက္ေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က ကၽြဲဆည္ကန္အေရွ႕မွာပါ။ မြန္းလြဲ ၂ နာရီေလာက္မွာ အိမ္ကထြက္ခဲ့တယ္။ ေနပူပူေလပူပူေအာက္မွာ ဆုိင္ကယ္ကုိဆင္းၿပီးတြန္းရပါေတာ့တယ္။ ဆုိင္ကယ္ကို ဂီယာနံပါတ္ ၀မ္းထည့္လုိက္တယ္။ လီဗာကုိ ျဖည္းျဖည္းေလးတင္ၿပီး တြန္းလာခဲ့တယ္။
ေလယာဥ္ကြင္းေဟာင္းေရွ႕မွာ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ကို အၿမဲတီးေနတဲ့ အရူးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူဟာ အၿမဲတမ္းပဲ ေၾကးပန္းကန္ျပားကုိ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ တီးေနတက္တယ္။ ညစ္ေပေနတဲ့ ပ၀ါအနီကုိ အၿမဲၿခံဳထားတက္တယ္။ သူ႕အနားကုိ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတယ္။
``ငါကူၿပီး တြန္းေပးမယ္``
``မလုိပါဘူး ရပါတယ္``
``ငါ ကူညီခ်င္လုိ႕ကြ``
ဒီလုိနဲ႕ ပန္းကန္ျပားတီးတဲ့ အရူးက ကၽြန္ေတာ့ဆုိင္ကယ္ကုိ ေလထုိးကၽြတ္ဖာဆုိင္ေရာက္သည္အထိ တြန္းေပးပါေတာ့တယ္။ ေလထုိးဆုိင္လည္းေရာက္ေရာ သူက မျပန္ေသးဘဲ ပန္းကန္ျပားကုိ ဆက္ၿပီးတီးေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကုိ ပုိက္ဆံ (၅၀၀) က်ပ္ထုတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာသူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္စကားေတြမ်ားခဲ့ၾကတယ္။ စကားေတြေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားေတြက အရမ္းစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္။
``ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္မုန္႕ဖုိးေပးတာ… ယူပါ``
``မင္း ငါ့ကုိ ပုိက္ဆံနဲ႕ ဖ်က္ဆီးတာလား။ လူေတြက ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ ဒီပုိက္ဆံပဲကြ။ ဒီပုိက္ဆံေၾကာင့္ လင္မယားေတြကြဲၾကတယ္။ မိသားစုေတြ မုန္းၾကတယ္။ ဒီပုိက္ဆံေၾကာင့္ လူေတြပ်က္စီးၾကတယ္။ ဒီပုိက္ဆံေၾကာင့္ စာရိတၱေတြပ်က္ၾကတယ္။ ဂုဏ္သိကၡာေတြက်တယ္။``
ကၽြန္ေတာ္အရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားဟာ အဓိပၸာယ္ေတြပါတယ္။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။
``လူေတြကေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ ပုိက္ဆံရဖုိ႕ အလုပ္လုပ္တယ္။ အလုပ္ကို လုပ္ခ်င္လုိ႕ လုပ္ေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပုိက္ဆံလုိခ်င္လုိ႕ လုပ္ေနၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ လူ႕ေလာကႀကီးပ်က္စီေနတာ။ ငွက္ေတြမွာ ပုိက္ဆံမလုိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငွက္ေတြဟာ လူေတြေလာက္ ဒုကၡမမ်ားဘူး။ လူေတြေလာက္စာရိတၱမပ်က္ဘူး။ ပုိက္ဆံဆုိတာ ဒုကၡရဲ႕ ေနာက္ထပ္အဓိပၸာယ္တစ္မ်ိဳးကြ``

သူက  ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အရူးသဘာ၀အတုိင္း ေျပာခ်င္ရာေျပာေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကုိပုိက္ဆံ တစ္ေထာင္ ထုတ္ေပးလုိက္တယ္။

``ကဲဗ်ာ ဒါဆုိတစ္ေထာင္ယူ။ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကူညီတာဆုိေတာ့ ေက်းဇူးတင္လုိ႕ပါ``
``အဲ့ဒါပဲ…  ဒါေတြေၾကာင့္ ခက္တယ္ေျပာတာ။ ေစတနာဆုိတာ ပုိက္ဆံနဲ႕ တန္ဖုိးျဖတ္လုိ႕မရဘူး။ မင္း  ငါ့ကုိ မဖ်က္ဆီးနဲ႕။ ငါ့ေစတနာကုိ မင္းတန္ဖုိးမျဖတ္နဲ႕။ ငါက ဗုိက္ဆာေနတာ``
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလထုိးကၽြတ္ဖာဆုိင္အနီးက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိ သြားလုိက္တယ္။ စားစရာလည္း ထူးထူးျခားျခား ဘာမွမေတြ႕ဘူး။ ဒီလုိနဲ႕ အဆင္သင့္ရွိတဲ့ ေပါက္စီ ေၾကာ္ႏွစ္လံုး၀ယ္လာလုိက္တယ္။
``ကဲ… ခင္ဗ်ား ဗုိက္ဆာရင္ စား… ေရာ့``
သူက လုိလုိလားလားပဲ ေပါက္စီေၾကာ္ႏွစ္ခုကုိ လွမ္းယူလုိက္တယ္။ ေပါက္စီေၾကာ္ကုိ မစားေသးဘဲ သူ႕ေခါင္းေပၚမွာ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုတင္ၿပီးတစ္ခုခုကုိ ရြတ္ဖတ္ေနတယ္။
``ဘာလုပ္ေနတာလဲဗ်``
``ေသသြားတဲ့ အေဖနဲ႕ အေမကုိ ေကၽြးေနတာ``
သူ႕စကားေတြက တစ္မ်ိဳးပဲ။ ဟုတ္တာေပါ့။ သူကက အရူးကုိး။ သူက စိတ္ေဖာက္ျပန္ေနတာကုိး။ သူဟာ ေပါက္စီေၾကာ္ႏွစ္လံုးကို အားရပါးရစားေနပါေတာ့တယ္။
``ခင္ဗ်ား… ဒီ(၇၈)လမ္းေပၚမွာ ဘာလုပ္ေနတာတုန္း။ ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ေန႕တုိင္းေတြ႕တယ္။ ပန္းကန္ျပားကုိ အၿမဲတီးတီးေနတာ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိတယ္။ ခင္ဗ်ား ဘယ္မွာေနတာလဲ``
``အဲ့ဒါပဲ ေပါက္စီေၾကာ္ေကၽြးၿပီး လူကုိစပ္စုၿပီ။ သူမ်ားအေၾကာင္း သိဖုိ႕မႀကိဳးစားနဲ႕။ ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိ သိဖုိ႕ ႀကိဳးစား။ လူမုိက္ေတြဟာ သူမ်ားအေၾကာင္းကုိ စိတ္၀င္စားတယ္။ လူလိမၼာေတြက ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိ ကုိယ္စိတ္၀င္စားတယ္။ ကုိယ့္အမွားကုိယ္သိတယ္။ ကုိယ့္အမွားကုိယ္ ျပဳျပင္တယ္``
သူ႕စကားက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကုိ လာၿပီး မွန္ပါတယ္။
သူက ဆက္ေျပာတယ္။
``ဒါ…. (၇၈) လမ္းမဟုတ္ဘူးကြ။ (၇၈)လမ္းက စစ္ကုိင္းလမ္းခြဲဓာတ္ဆီဆုိင္မွာ ဆံုးခဲ့ၿပီ။ စစ္ကုိင္းလမ္းခြဲရဲ႕ ဒီဘက္ကုိ ရန္ကုန္-မႏၱေလး လမ္းလုိ႕ေခၚတယ္။ မသိရင္မွတ္ထား``
ကၽြန္ေတာ္ ေရေရလည္လည္ခံလုိက္ရတယ္။ သူေျပာတဲ့စကားေတြက မွန္ေနတာကုိး ။ သူ႕ကုိ စကားဆက္ေျပာရင္ စပ္စုတယ္လုိ႕ ထင္ဦးမယ္။  ဒါေၾကာင့္ ဘာမွ မေျပာဘဲ သူေပါက္စီစားေနတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ စုိက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
``ေက်းဇူးတင္တယ္လုိ႕ မေျပာေတာ့ဘူး။ ေက်းဇူးဆပ္ေနရမွာစုိးလုိ႕။ မင္းက ငါ့ကုိမုန္႕ေကၽြးတယ္။ ငါက မင္းေကၽြးတာကုိစားတယ္။ မင္းကုိ ငါက ျပန္ေကၽြးခ်င္မွ ေကၽြးႏုိင္မယ္။ ငါကမင္းကုိ ျပန္မေကၽြးႏုိင္ရင္လည္း မင္းက စိတ္မဆုိးနဲ႕။ လူေတြကေမွ်ာ္ကုိးၿပီး ကူညီခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾကတာကြ``
သူေျပာသမွ်စကားေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ အဆင္းတၾကယ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူေတြကုိ ကူညီတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုခု ျပန္ေတာင္းတယ္။ ရရင္ေပ်ာ္တယ္။ မရရင္ မေက်နပ္ဘူး။

``စပ္စုတယ္… မထင္ပါနဲ႕ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက တကယ္အရူးလား``
၏သူ႕စကားေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလုိေမးမိ လုိက္တာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္စကားကုိလည္းၾကားေရာ… တဟားဟားနဲ႕ ရယ္ပါေတာ့တယ္။ အၾကာႀကီးကုိရယ္ေမာေနလိုက္တာ။
``ငါ့ကုိမ်ား အရူးလားတဲ့၊ လူတုိင္းက အရူးပဲ ဥစၥာ``

ကၽြန္ေတာ့္စကားနဲ႕ ကၽြႏ္ေတာ္ခံလုိက္ရျပန္ၿပီ။
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႕ ျပန္ၿပီး စုိ္က္ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာလည္း သူ႕ကုိ စကးဆက္ၿပီးေျပာခ်င္ေနတယ္။ သူဘာေတြ ေျပာမလဲဆုိတာကို စိတ္၀င္စားေနမိတယ္။

``ခင္ဗ်ား.. ဒီေလယာဥ္ကြင္းေရွ႕မွာ ပန္းကန္ျပားႀကီးကုိ တီး.. တီးၿပီး ဘာလုပ္ေနတာတုန္း``

``အခ်က္ျပေနတာေဟ့… အခ်က္ျပေနတာ``

``ဘာ အခ်က္ျပတာလဲဗ်``

``ဒီလမ္းက မႏၱေလးမွာ လူတုိင္း သြားမယ့္လမ္း``
သူ႕စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ဘူး။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။

``ငါ… ေမာ္ေတာ္ကားေတြကုိ ေရတြက္ေနတာ``

``ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ကားေတြ ခင္ဗ်ားေရတြက္ႏုိင္လုိ႕လား``

``ငါက.. အသုဘကားေတြကုိမွ ေရြးၿပီးေရတြက္တာကြ။ ေန႕တုိင္း အစီး ၅၀ ေလာက္ရွိတယ္``

 *****************

သူ႕စကားကုိ စာဖတ္သူအား ေ၀မွ်လုိက္ပါတယ္။

စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ။


ေရႊမႏၱေလးဂ်ာနယ္
အမွတ္(၂၈၆)၊ ၈.၁၁.၂၀၀၈။

ဦးဘုန္း (ဓာတု)
မႏၱေလး။

3 comments:

ဟန္ၾကည္ on May 13, 2011 at 12:38 PM said...

ဆရာေရ...ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ေသမင္းကို အရူးေလာက္ေတာင္ သတိမထားမိတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနပါေရာ့လားဗ်ာ...

Sint Si on May 14, 2011 at 11:51 PM said...

It's very true what he said.

မိုးသက္ on January 30, 2012 at 1:15 PM said...

ဆရာေရ. သိပ္ကိုထိရွတဲ့ ၊သိပ္ကို သေဘာက်
တဲ့စာေလးပါခင္ဗ်ာ.. ..ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ
..။

Country

free counters
 

ဦးဘုန္း (ဓာတု) မႏၱေလး. Copyright 2011 All Rights Reserved Free Wordpress Templates by Brian Gardner Blogger Templates presents HD TV Fringe Streaming. Featured on Wedding Photographers Singapore.