ေလာကဓံမိုး

                       

   အျပင္မွာ မိုးေတြရြာေနတယ္။

    မိုးကိုေမွ်ာ္ ေနတာၾကာပါ ၿပီ ။ အခုမွပဲမိုးကိုျမင္ရေတာ့တယ္။ မိုးမရြာခင္က ပူလိုက္တာ။

မိုးေတြရြာေနေတာ ့'မိုးရြာေသာေန႕ '   "Raining Day" နဲ႕  ပတ္သက္ၿပီး ေတြးမိတာေလးေတြ ေရးခ်င္လာတယ္။

            လူတိုင္းသိၿပီးသား ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ရွိတယ္။

            တစ္ခါတုန္းက ပုရြက္ဆိတ္ကေလးတစ္ေကာင္နဲ႕  ႏွံေကာင္ေလး အေၾကာင္းေပါ့။ ဒီပံုျပင္အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ၿပီး မေရးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေပ်ာ္ၾကဴးတတ္တဲ့ ႏွံေကာင္ေလးနဲ႕  အနာဂါတ္ကို ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္တတ္တဲ့၀ီရီယရွိတဲ့ပုရြက္ဆိက္ အေၾကာင္းကို လူတိုင္းသိၿပီးသားပါ။

တစ္ေန႕ ေန႕ မွာ မိုးရြာမယ္။ အဲဒီအတြက္အစာကို ၾကိဳတင္စုေဆာင္းေနတဲ့ ပုရက္ဆိတ္ကေလးရယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပ်ာ္ဖို႕ သာ အဓိကဆိုတဲ့ ႏွံေကာင္ေလးရယ္။

သူတို႕ေၾကာင္းမွာ'' မိုးရြာေသာေန႕ ''  ဆိုတာပါတယ္။ တကယ္လည္း မိုးရြာလာေတာ့ အေပ်ာ္ၾကဴးတဲ့ ႏံွေကာင္ေလး ဒုကၡေရာက္ရတယ္။

            အဲဒီအေၾကာင္းကို ဆက္ၿပီးေတြးေနမိတယ္။

            ကြ်န္ေတာ္တို႕ မိသားစုဟာ ႏွံေကာင္ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ အေဖကရံုးအုပ္စာေရးၾကီး ဆိုေတာ့ သူ႕ရံုးအလုပ္နဲ႕သူကေပ်ာ္တယ္။သူ႕မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ သူက ေပ်ာ္တယ္။၀န္ထမ္းအိမ္ရာမွာ ေနရတာကို ေက်နပ္ေနတယ္။ လကုန္ရင္ လခရတယ္။ ရတဲ့လခနဲ႕ ေလာက္ေအာင္စားရတယ္။ ေခ်းလိုက္ ငွားလိုက္ ျပန္ဆပ္

လိုက္၊ျပန္ေခ်းလိုက္နဲ႕  ကြ်န္ေတာ္တို႕ဘ၀မွာ အေၾကြးေတြ သံသရာလည္ခဲ့ဖူးတယ္။

Rain Day လို႕ ေခၚတဲ့ မိုးရြာတဲ့တစ္ေန႕ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။အဲဒီေန႕က အေဖပင္စင္ယူတဲ့ေန႕ေပါ့။ ကြ်န္ေတာတို႕ မွာေနစရာမရွိဘူး။အိမ္ငွားနဲ႕ေနဖို႕  ကလည္း ေရရွည္မလြယ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ငိုခဲ့ရဖူးတယ္။ ဘ၀ကိုစိတ္ကုန္ခဲ့ရဖူးတယ္။ Rain Day ကိုကြ်န္ေတာ္တို႕ မိသားစုေမ့ ေနၾကတယ္။ တကယ္လည္းRaining Day ကိုၾကံဳေရာ အားလံုး ဒုကၡ ေရာက္ၾကရေတာ့တာပါပဲ။မိုးေတြရြာေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕  ငယ္ဘ၀ကို စဥ္းစားေနမိတယ္။

            ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္တတ္တဲ့သူက  ဒုကၡ မေရာက္ဘူး။

            ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မွဳမရွိျခင္းဟာ ၾကိဳတင္ျပီး အရႈံးေပးျခင္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ။

            စာသင္ခန္းထဲကတပည့္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာလည္း "ႏွံေကာင္" ေတြပါပဲ။ အေပ်ာ္ၾကဴးေနၾကတယ္။ ၾကိဳတင္မျပင္ဆင္ဘူး။ တကၠသိုလ္၀င္တန္း စာေမးပြဲေျဖတဲ့အခ်ိန္ဟာ Raining Day ပါပဲ။ ဒီေန႕ေခတ္လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အပ်င္းထူတယ္။ ခိုင္းမွလုပ္တတ္တယ္။ ေဘးက ကူညီတဲ့လူတစ္ေယာက္မပါပဲ ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူး။ သူတို႕တေတြရဲ႕ဘ၀မွာ Raining Day ေတြအမ်ားၾကီီး ၾကဳံရဦးမွာပါ။

            ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။သူကႏို႕ ဆီစက္ရံုတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ သူ႕ ဘ၀ကို သူေက်နပ္ေနတယ္။ အဲဒီၾကားထဲမွာ အေသာက္ အစားကလည္းရွိတယ္။ဒီလိုနဲ႕ တစ္ေန႕ကသူေဆးရံုတက္ရတယ္။အသည္းေရာဂါျဖစ္လို႕ တဲ့။ ေဆးကုစရာပိုက္ဆံကလည္း မရွိဘူး။ သူ႕သားသမီးေတြကလည္းငိုေနၾကတယ္။သူအမ်ိဳးသမီးကလည္းဘာမွ  မလုပ္တတ္ဘူး။ ေေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး သူ႕ကိုကူညီၾကရတယ္။ကြ်န္ေတာ္တို႕ကလည္း ဘယ္တိုင္းအတာထိ ကူညီႏိုင္မွာလည္း။သူေနတဲ့အိမ္ကလည္း အိမ္လခ၊အိမ္စေပၚေတြေတာင္းေနၿပီ။ သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ေၾသာ္...' ႏွံေကာင္' လိုလူေတြအမွားၾကီးပါလား။ Raining Day ၾကံဳ ရေတာ့  သူဘာမွွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။

            ကြ်န္ေတာ္တို႕ အရပ္ထဲမွာ ေက်ာင္းအုပ္အျငိမ္းစားဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူကေတာ့ပုရြက္ဆိတ္လို လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းဆရာဘ၀မွာစုစုေဆာင္းေဆာင္းေနခဲ့တယ္။ လုပ္သက္နဲ႕ ရတဲ့ေျမကို ေရာင္းမစားဘူး။အဲဒီေျမေပၚမွာပဲ တဲအိမ္ေလးတစ္လံုးထိုးၿပီး ေနတယ္။ ပင္စင္ရၿပီးကတည္းကညေနစာမစားဘူး။ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္။ က်န္းမာေရးလိုက္စားတယ္။ ပရဟိတအလုပ္ေတြနဲ႕  အခ်ိန္ကို အသံုးခ်တယ္။ရွိတာေလးနဲ႕ ေလာက္ေအာင္စားတယ္။ မနက္တိုင္းလမ္းေလွ်ာက္ထြက္တယ္။ ေန႕ တိုင္းတရားထိုင္တယ္။လွဴစရာရွိရင္ စနစ္တက်လွဴတယ္။ စည္းကမ္းရွိတယ္။ ူအၿမဲေျပာတဲ့စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။ " ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္တယ္ဆိုသူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ အျပဳအမူကြ"။  က်ဳပ္ပိုင္တဲ့ စည္းစိမ္ေတြက က်ဳပ္ကိုငရဲျပည္ေရာက္ဖို႕  ဆြဲေခၚ ေနတယ္။ အဲဒီအရြယ္မွာပိုက္ဆံမ်ားမ်ားမလိုဘူး။ေငြစကၠဴဟာငရဲျပည္သြားဖို႕ လက္မွမဟုတ္ဘူး။ လူတခ်ိဳ႕ ကေတာ့ေငြစကၠဴကုိတြယ္တာေနရင္းနဲ႕ အဲဒီေငြစကၠဴဟာငရဲျပည္သြားဖို႕ လက္မွတ္ေတြျဖစ္ကုန္ၾကတယ္''

            သူေျပာတဲ့စကားဟာမွတ္သားေလာက္တယ္။ အဓိပၸါယ္ ရွိတဲ့ပိုင္ဆိုင္မွဳကသာအ ဓိပၸါယ္္တဲ့ဘ၀ကို ျဖစ္ေစႏိုင္တယ္။

            ဒီလိုပါပဲ။ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး လုပ္ကိုင္ေနရင္းနဲ႕လည္းေအာင္ျမင္မွဳဆိုတာ ရခ်င္ရတတ္တယ္။ လူေတြရဲ႕ ႏွဳတ္ဖ်ားက ခ်ီးမြမ္းျခင္းနဲ႕ ကဲ့ရ႕ဲ ျခင္းအၾကားမွာ ၀မ္းနည္းျခင္း ၀မးသာျခင္းေတြနဲ႕ ဘ၀ကိုတည္ေဆာက္ေနၾကရတယ္။

            ေလာကဓံဆိုတာ လူေတြကို ဘ၀င္မျမင့္ဖို႕ ၊ ဘ၀မေမ့ဖို႕၊ ဆံုးမေပးတဲ့သဘာ၀ကေပးတဲ့ဆရာၾကီး တစ္ပါးပဲ။

            ေလာကဓံဆိုတာ အတၱနဲ႕  မာနကို မွန္မွန္ကန္ကန္  ခ်ိဳးႏွိမ္းေပးတဲ့ေဆးတစ္လက္ပဲ။ေလာကဓံဆိုတာ Raining Day ပဲေလ။ကြ်န္ေတာ္ဘ၀မွာ Raining Day ေတြ ၾကံဳ ခဲ့ၿပီးျပီ ။ေနာက္ထပ္လည္း Raining  day  ေတြၾကံဳ ၾကရ ဦးမယ္။ Raining Day နဲ႕ ၾကံဳတဲ့အခါ  တစ္ခါတစ္ေလ ပုရြက္ဆိတ္ျဖစ္လို တစ္ခါတစ္ေလႏွံေကာင္ျဖစ္လိုက္နဲ႕ ။ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ဘ၀အတြက္ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္တတ္ျခင္း ဆိုတဲ့ ေလ့အက်င့္ရွိဖို႕ ပါပဲ။

            မိုးရြာေသာေနကရယ္၊ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ရယ္၊ႏွံေကာင္ေလးတစ္ေကာင္ရယ္။ကြ်န္ေတာ္ရယ္။ ကြ်န္တို႕ ဘ၀မွာ ဆင္ျခင္စရာေတြ  အတုယူစရာေတြ သံေ၀ဂေတြ  သတိျပဳစရာေတြ အမ်ားၾကီးပါလားလို႕ … ကြ်န္ေတာ္ ေတြးေနမိတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္းဘ၀မွာRaining  Day ဆိုတာ ရွိ ေနဦးမွာပါ။

ေဟာ…

အျပင္မွာ မိုးေတြရြာေနတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႕ဟာ

ပုရြက္ဆိတ္ေလးတစ္ေကာင္လား။

ႏွံေကာင္းေလးတစ္ေကာင္လား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ' ေလာကဓံမိုး '            ကေတာ့အၾကိမ္ၾကိမ္ ရြာေနဦးမွာပါ။

                                                        

 *******************************

ဦးဘုန္း(ဓါတု)

မႏၲေလး

 သုည

အေတြးရသစာစု စာအုပ္မွ

                                   

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   

`` ထီ ``

``ဟူး…. ဒီတစ္ပတ္လည္း ထီမေပါက္ပါလား``

ထုိးထားတဲ့ ထီေတြရယ္၊ ထီေပါက္စဥ္ရယ္ တုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ညည္းတြားမိတယ္။ လဆန္းတုိင္း ထီဖြင့္ရက္ဆုိရင္ ထီေပါက္လိမ့္မလားလုိ႕ဆုိတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ ထီတုိ္းခဲ့တာ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ထိပါပဲ။ ထီထုိးတုိင္း လိပ္စာေပးခဲ့တယ္။ ဖုန္းနံပါတ္ေပးခဲ့တယ္။ လစဥ္ လဆန္း (၁) ရက္၊ (၂)ရက္ ဆုိရင္ ထီေပါက္ေၾကာင္း ဘယ္သူမ်ား လာေျပာမလဲလုိ႕ အၿမဲရင္ခုန္မိတယ္။ ထီေပါက္ေၾကာင္း ဖုနး္မ်ားဆက္ေလမလားလုိ႕ ဖုန္းသံၾကားတုိင္း စိတ္လွဳပ္ရွားမိတယ္။

ျမတံခြန္နဲ႕ ေအာင္သန္းဆု  ထီဆုိင္ႀကီးေတြက သိန္းေထာင္ဆုေပါက္တဲ့ သူကုိ အပုိဆုေပးတဲ့ အခမ္းအနားပြဲေတြ ေတြ႕တုိင္း အားက်မိတယ္။ တစ္ေန႕… အဲဒီေနရာမွာကုိယ္ျဖစ္ရမယ္ဆုိတဲ့ အသိစိတ္ ရင္ထဲမွာအၿမဲရွိေနတယ္။ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ေတြနဲ႕တြဲၿပီး ဓာတ္ပံုရုိက္လုိက္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးကလည္း ရွိေနေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ ထီမေပါက္ဘူးပါ။ ဒါေပမဲ့ ထီေပါက္လိမ့္မယ္လုိ႕ လံုးဝယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒီကေန႕ထိေတာ့  စိတ္ဓာတ္မက်ပဲ ထီကုိ ဇြဲရွိရွိနဲ႕ ထုိးဆဲပါ။ အတိတ္က ဒါနမ်ဳိးေစ့ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ သိခ်င္လုိ႕ လစဥ္ထီထုိးပါတယ္။ လစဥ္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြမွာထီေရာင္းတဲ့ကေလးေတြ ရွိပါတယ္။ သူတုိ႕ကုိေတြ႕ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ထီ အၿမဲတမ္းထုိးတယ္။ အလကားေနရင္းေတာင္ ေဆးလိပ္ေသာက္၊ ကြမ္းစား၊ ဘီယာဆုိင္ထုိင္ၿပီး ပုိက္ဆံေတြ ကုန္သြားတက္ေသးတာ။ ထီထုိးတယ္ဆုိတာ ထီမဖြင့္မခ်င္း ငါ ထီေပါက္ႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ အရသာရွိတဲ့ စိတ္ကေလးနဲ႕ ေနရထုိင္ရတာ အင္မတန္ကုိ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထီမေပါက္ခဲ့ဖူးဆုိရင္လည္း တစ္လအတြင္း ျပန္ၿပီး ကံစမ္းခြင့္ရွိတယ္။ လစဥ္ လဆန္းတုိင္း၊ ရင္ခုန္ရတဲ့ အရသာကုိ ထီထုိးဖူးသူတုိင္း သိၾကပါတယ္။

***************

ကၽြန္ေတာ္ ညေန (၃)နာရီဆုိရင္ ``မင္းမဟာ`` လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္ေနက်ပါ။ ``လက္ဖက္ရည္မိတ္ေဆြ`` ေတြ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိပါတယ္။ စကားေျပာေဖာ္ေျပာဖက္ေတြပါ။ စာေပေဆြးေႏြးေဖာ္ ေဆြးေႏြးဖက္ေတြပါ။ ထီထုိးေဖာ္ထုိးဖက္ေတြပါ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္တယ္ဆုိေတာ့ ေရာက္တက္ရာရာေတြ ေျပာတက္ၾကပါတယ္။

တစ္ခါတေလလည္း ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ကမၻာသတင္း… ႏုိင္ငံသတင္းအေၾကာင္း၊ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ရာသီဥတုအေၾကာင္း၊ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ တစ္ခါတေလ က်ေတာ့လည္း တရားဓမၼအေၾကာင္း၊ တရားစခန္းအေၾကာင္း ပဋိစၥသပုပၸါဒ္ အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ျပန္တယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ဘီယာဆုိင္က ေကာင္မေလးေတြအေၾကာင္း ေျမေစ်းအေၾကာင္း၊ အိမ္ေစ်းအေၾကာင္း၊ ေျပာျဖစ္ျပန္တယ္။

လကုန္ခါနီးတုိင္း ေျပာျဖစ္တာကေတာ့ ထီဖြင့္ခါနီးၿပီဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ ထီေပါက္ရင္ဘယ္လုိကဲလုိက္မယ္…၊ ဘာေတြဝယ္လုိက္မယ္..၊ ဘယ္ေတြ သြားလုိက္တယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ စကားေျပာတဲ့ လကုန္ခါနီးတစ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က စကားေျပာရင္း ``ေခါင္းမူးတယ္`` လုိ႕ ေျပာတယ္။ သူ အိမ္ျပန္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း (၄)နာရီထုိးေတာ့ စာသင္ဖုိ႕ အတြက္ အတန္းေတြရွိတဲ့ဆီကုိ သြားခဲ့ရတယ္။ ပထမအခ်ိန္ ၿပီးခါနီး ညေန (၅)နာရီေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကုိ တယ္လီဖုန္း ျမည္လာတယ္။ ညေနက ေခါင္းမူးၿပီး အိမ္ျပန္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ေသြးတုိးျဖစ္ၿပီး ဆံုးသြားတယ္တဲ့…။

ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္။ ညေနကမွ ထီေပါက္ရင္… ဘာလုပ္မယ္၊ ညာလုပ္မယ္ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေျပာခဲ့ၾကေသးတာ။ အခုသူက မရွိေတာ့ဘူးတဲ့.. ျမန္လုိက္တာ။ ဒီလုိနဲ႕ သူ႕အသုဘကုိ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္ပုိ႕ရတယ္။ အသုဘ လုိက္ပုိ႕ရင္း ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာေလး ေျပာျပပါရေစ။

……

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လူသန္းေပါင္း (၅၀)ေက်ာ္ ရွိတယ္။ တစ္လကုိ သိန္း (၁၀၀၀) ထီတစ္ဆုပဲ ဖြင့္တယ္။ လူသန္းေပါင္း (၅၀) ထဲမွာ တစ္ေယာက္သာလွ်င္ ပုိ္င္ဆုိင္ခြင့္ရွိတဲ့ သိန္း (၁၀၀၀) ဆုကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အၿမဲေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။ ဒီလမေပါက္ရင္ ေနာက္လေပါက္လိမ့္မယ္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အၿမဲေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။ ဒီလမေပါက္ရင္ ေနာက္လေပါက္လိမ့္မယ္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အၿမဲယုံၾကည္ၾကတယ္။ ထီမေပါက္ေသးဘူး.. ေပါက္ခဲ့ရင္ လွဴမယ္၊ တန္းမယ္၊ ေရႊဝယ္မယ္၊ ေျမဝယ္မယ္၊ ကဲမယ္၊ သံုးမယ္၊ ေငြေဆာင္သြားမယ္၊  ေခ်ာင္းသာသြားမယ္၊ မိသားစုနဲ႕ ဘုရားဖူးထြက္မယ္၊ ကားဝယ္မယ္၊ လုပ္ငန္းတစ္ခုခုမွာ ေငြအရင္းထည့္ၿပီး စီးပြားေရး လုပ္ပစ္လုိက္မယ္…။ ဒီလုိေတြးၿပီး စိတ္ကူးေတြယဥ္လုိက္ၾကရတာ လစဥ္တုိင္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိန္း (၁၀၀၀) ထီမေပါက္ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာလည္း သိန္း (၁၀၀၀) ထီေပါက္တဲ့သူ မၾကားဖူးဘူး။

အခု… ေသသြားတဲ့ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြဟာ သိန္း (၁၀၀၀) ထီေပါက္ရင္ ဘာလုပ္မယ္၊ ဘာလုပ္မယ္ဆုိၿပီး အၿမဲေျပာတက္တဲ့သူ။ ဒါေပမဲ့ သူ… မရွိေတာ့ဘူး။ မေသခ်ာတဲ့ သိန္း(၁၀၀၀) ထီေပါက္ဖုိ႕ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေမ့ေနတာ တစ္ခုရွိတယ္။ လူသန္းေပါင္း (၅၀) ထဲမွာ သိန္း (၁၀၀၀) ထီေပါက္ဖုိ႕ က မေသခ်ာဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းသာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ အဲဒီတစ္ေယာက္ဟာ ကုိယ္ျဖစ္မယ္လုိ႕ အၿမဲစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ၾကတယ္။ လူသန္းေပါင္း (၅၀) ထဲမွာ ေန႕စဥ္ ေန႕စဥ္ ေသဆံုးေနၾကတဲ့ လူေတြကုိ ျမင္တုိင္း အဲဒီတစ္ေယာက္ဟာ ငါျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႕ မေတြးခဲ့မိဘူး။ စိတ္မကူးခဲ့ဖူး။

ေသဖုိ႕ကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ထီေပါက္ဖုိ႕က မေသခ်ာဖူး။

ဒါေပမဲ့ ငါ.. ေသမယ္လုိ႕ တစ္ခါမွ မေတြးမိဖူး။ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာဆုိရင္ ေန႕စဥ္ လူ (၇၀) ေလာက္၊ ေသႏွဳန္းရွိတယ္။ တစ္လကုိ လူ (၂၀၀၀) ေက်ာ္ေလာက္ ေသတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ကုိယ္ပါႏုိင္တယ္လုိ႕ တစ္ခါမွ မေတြးမိဖူး။ ဒါေပမဲ့  လူသန္း (၅၀) မွ တစ္ေယာက္သာျဖစ္ႏုိင္တဲ့ သိန္း (၁၀၀၀) ထီကုိေတာ့ ကုိယ့္အလွည့္ ေရာက္ႏုိင္တယ္လုိ႕ အၿမဲေတြးမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္တုိ႕ စိတ္ေတြဟာ သိပ္ၿပီးအံ့ၾသစရာေကာင္းတယ္။ အေကာင္းေတြကုိေတာ့ အၿမဲေမွ်ာ္လင့္တယ္။ အဆုိးေတြကုိေတာ့ နားနဲ႕ေတာင္ မၾကားခ်င္ဖူး။

ေဗဒင္ဆရာက ထီေပါက္ႏုိင္တယ္လုိ႕ေျပာရင္ ႀကိဳက္တယ္။ ဘယ္ဆုိင္က ထုိး၊ ဘယ္ဂဏန္းကုိထုိး၊ ဘယ္ေန႕သားနဲ႕တြဲထုိး၊ ဘယ္ေန႕ထုိး၊ ဘယ္အခ်ိန္ထုိး၊ ထီထုိးရင္း စိတ္ကူးလုိက္ရတာ ေပ်ာ္စရာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေဗဒင္ဆရာက ဘယ္ေန႕ေသႏုိင္တယ္လုိ႕ေျပာရင္ မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး။ ဘယ္ေရာဂါနဲ႕ ေသမယ္။ ဘယ္လုိပံုစံနဲ႕ ေသမယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ေသမယ္။ အဲဒီလုိေျပာရင္ စိတ္ကူးဖုိ႕ေနေနသာသာ အဲဒီလုိေျပာတဲ့ ေဗဒင္ဆရာကို လက္သီးနဲ႕ ထ, ထုိးမိမွာပဲ။

ထီမေပါက္ေသးဖူး။ ထီေပါက္ရင္ ဘာလုပ္မယ္ဆုိတဲ့ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မွဳေတြ စိတ္ထဲမွာ အမ်ားႀကီးပဲ။

``ေသ``ဖုိ႕ ``ေသခ်ာ`` တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က မေသခင္ ဘာလုပ္မယ္ ဆုိတဲ့ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မွဳ ဘာမွမရွိဘူး။ ေသၿပီးရင္လည္း ငါ… ဘာျဖစ္မယ္လုိ႕ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားမိၾကဘူး။ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ ျဖစ္လာမယ့္ ဘဝတစ္ခုအတြက္ အခုကတည္းက ဘာေတြလုပ္ထားသင့္တယ္ဆုိတာ မေတြးမိဘူး။ ေတြးမိရင္လည္း လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျဖစ္ဘူး။

ေသဖုိ႕ကေတာ့ လံုးဝေသခ်ာတယ္။ အခုလား.. ေန႕လား… ညလား… မနက္ျဖန္လား…။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေသဖုိ႕အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမွ်ာ္လင့္မထားဖူး။

ထီေပါက္ဖုိ႕ကေတာ့ လံုးဝမေသခ်ာဘူး။ ဒါေပမဲ့… လဆန္းတုိင္း ကုိယ္ထီေပါက္လိမ့္မယ္၊ ကုိယ္ထီေပါက္ႏုိင္တယ္လုိ႕ အၿမဲေမွ်ာ္လင့္ထားတက္ၾကတယ္။

``မေသခ်ာ``တဲ့ ​``ထီ`` နဲ႕ ``ေသခ်ာ`` တဲ့ `` ေသျခင္း`` ကုိ ယွဥ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိေနျခင္းပါ။

``ေသခ်ာ` တဲ့ ``ေသျခင္း`` အတြက္ ဘာမွ မျပင္ဆင္ရေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ``မေသခ်ာ​`` တဲ့ ``ထီ`` အတြက္ လတုိင္း လတုိင္း၊ ျပင္ဆင္ေနမိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ေသဆံုးသြားရင္ ေသသြားတယ္လုိ႕ပဲ ေတြးမိတယ္။ ``ငါလည္း… ေသႏုိင္တယ္`` လုိ႕အထိ မေတြးမိဘူး။ လူတစ္ေယာက္ ထီေပါက္ရင္.. ထီေပါက္တယ္လုိ႕ဆုိတဲ့ အေတြးမွာတင္ ရပ္မေနပဲ ``ငါလည္း… ထီေပါက္ႏုိ္ငတယ္`` လုိ႕ အထိ ေတြးမိတယ္။

သတင္းစာဖတ္တုိင္း နာေရးေၾကျငာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕နာမည္ တစ္ေန႕မဟုတ္တစ္ေန႕ ေသခ်ာေပါက္ ပါမယ္ဆုိတာ မေတြးမိၾကပါဘူး။ ကုိယ့္မိတ္ေဆြ နာေရးၾကာ္ျငာပါရင္ေတာ့ သူေတာ့ ေသသြားၿပီ။ ငါ့အလွည္ ဘယ္ေတာ့လဲဆုိတာ ဆက္မေတြးမိဘူး။

သတင္းစာထဲက သိန္း (၁၀၀၀) ထီ ထြက္တဲ့ေန႕ဆုိ ``ငါမ်ားျဖစ္ေလမလား`` လုိ႕ ေတြးမိသူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ကုိယ့္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္သာ ထီေပါက္ရင္ ေနာက္တစ္ခါ ``ငါ့အလွည့္``လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အၿမဲေတြးမိၾကတယ္ မဟုတ္လား

**********************

``ထီေပါက္`` ဖုိ႕ ေမွ်ာ္လင့္သလုိ၊ ``ငါေသႏုိင္တယ္``လုိ႕လည္း ေမွ်ာ္လင့္သင့္တယ္။

``ထီေပါက္ဖုိ႕က မေသခ်ာ`` ဖူးေနာ္…။

``ငါေသဖုိ႕က ေသခ်ာ``တယ္…။

``ထီေပါက္ရင္ ဘာလုပ္မယ္`` လုိ႕ ေတြးထားသလုိ….

``ငါေသရင္ ဘာျဖစ္မယ္`` လုိ႕ ေတြးၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္…။

ကုိယ့္လက္ထဲမွာေတာ့ ထုိးထားတဲ့ ထီလက္မွတ္ေတြ ကုိင္ၿပီး ရင္ခုန္ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။

ဒီလုိပါပဲ…

ကုိယ့္ဘဝထဲမွာေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ျပဳမူထားတဲ့ အေကာင္းအဆုိး၊ အျဖဴအမည္း။ ကုသုိလ္.. အကုသုိလ္ေတြနဲ႕….။

*****************

ဦးဘုန္း (ဓာတု)
မႏၱေလး ။

ပန္းကန္ျပား တီးတဲ့အရူး

ေနကလည္းပူလုိက္တာ။ အေရးထဲမွာ ဆုိင္ကယ္ကလည္း ဘီးေပါက္လုိက္ေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က ကၽြဲဆည္ကန္အေရွ႕မွာပါ။ မြန္းလြဲ ၂ နာရီေလာက္မွာ အိမ္ကထြက္ခဲ့တယ္။ ေနပူပူေလပူပူေအာက္မွာ ဆုိင္ကယ္ကုိဆင္းၿပီးတြန္းရပါေတာ့တယ္။ ဆုိင္ကယ္ကို ဂီယာနံပါတ္ ၀မ္းထည့္လုိက္တယ္။ လီဗာကုိ ျဖည္းျဖည္းေလးတင္ၿပီး တြန္းလာခဲ့တယ္။

ေလယာဥ္ကြင္းေဟာင္းေရွ႕မွာ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ကို အၿမဲတီးေနတဲ့ အရူးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူဟာ အၿမဲတမ္းပဲ ေၾကးပန္းကန္ျပားကုိ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ တီးေနတက္တယ္။ ညစ္ေပေနတဲ့ ပ၀ါအနီကုိ အၿမဲၿခံဳထားတက္တယ္။ သူ႕အနားကုိ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတယ္။

``ငါကူၿပီး တြန္းေပးမယ္``

``မလုိပါဘူး ရပါတယ္``

``ငါ ကူညီခ်င္လုိ႕ကြ``

ဒီလုိနဲ႕ ပန္းကန္ျပားတီးတဲ့ အရူးက ကၽြန္ေတာ့ဆုိင္ကယ္ကုိ ေလထုိးကၽြတ္ဖာဆုိင္ေရာက္သည္အထိ တြန္းေပးပါေတာ့တယ္။ ေလထုိးဆုိင္လည္းေရာက္ေရာ သူက မျပန္ေသးဘဲ ပန္းကန္ျပားကုိ ဆက္ၿပီးတီးေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကုိ ပုိက္ဆံ (၅၀၀) က်ပ္ထုတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာသူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္စကားေတြမ်ားခဲ့ၾကတယ္။ စကားေတြေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားေတြက အရမ္းစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္။

``ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္မုန္႕ဖုိးေပးတာ… ယူပါ``

``မင္း ငါ့ကုိ ပုိက္ဆံနဲ႕ ဖ်က္ဆီးတာလား။ လူေတြက ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ ဒီပုိက္ဆံပဲကြ။ ဒီပုိက္ဆံေၾကာင့္ လင္မယားေတြကြဲၾကတယ္။ မိသားစုေတြ မုန္းၾကတယ္။ ဒီပုိက္ဆံေၾကာင့္ လူေတြပ်က္စီးၾကတယ္။ ဒီပုိက္ဆံေၾကာင့္ စာရိတၱေတြပ်က္ၾကတယ္။ ဂုဏ္သိကၡာေတြက်တယ္။``

ကၽြန္ေတာ္အရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားဟာ အဓိပၸာယ္ေတြပါတယ္။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။

``လူေတြကေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ ပုိက္ဆံရဖုိ႕ အလုပ္လုပ္တယ္။ အလုပ္ကို လုပ္ခ်င္လုိ႕ လုပ္ေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပုိက္ဆံလုိခ်င္လုိ႕ လုပ္ေနၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ လူ႕ေလာကႀကီးပ်က္စီေနတာ။ ငွက္ေတြမွာ ပုိက္ဆံမလုိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငွက္ေတြဟာ လူေတြေလာက္ ဒုကၡမမ်ားဘူး။ လူေတြေလာက္စာရိတၱမပ်က္ဘူး။ ပုိက္ဆံဆုိတာ ဒုကၡရဲ႕ ေနာက္ထပ္အဓိပၸာယ္တစ္မ်ိဳးကြ``

သူက  ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အရူးသဘာ၀အတုိင္း ေျပာခ်င္ရာေျပာေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကုိပုိက္ဆံ တစ္ေထာင္ ထုတ္ေပးလုိက္တယ္။

``ကဲဗ်ာ ဒါဆုိတစ္ေထာင္ယူ။ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကူညီတာဆုိေတာ့ ေက်းဇူးတင္လုိ႕ပါ``

``အဲ့ဒါပဲ…  ဒါေတြေၾကာင့္ ခက္တယ္ေျပာတာ။ ေစတနာဆုိတာ ပုိက္ဆံနဲ႕ တန္ဖုိးျဖတ္လုိ႕မရဘူး။ မင္း  ငါ့ကုိ မဖ်က္ဆီးနဲ႕။ ငါ့ေစတနာကုိ မင္းတန္ဖုိးမျဖတ္နဲ႕။ ငါက ဗုိက္ဆာေနတာ``

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလထုိးကၽြတ္ဖာဆုိင္အနီးက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိ သြားလုိက္တယ္။ စားစရာလည္း ထူးထူးျခားျခား ဘာမွမေတြ႕ဘူး။ ဒီလုိနဲ႕ အဆင္သင့္ရွိတဲ့ ေပါက္စီ ေၾကာ္ႏွစ္လံုး၀ယ္လာလုိက္တယ္။

``ကဲ… ခင္ဗ်ား ဗုိက္ဆာရင္ စား… ေရာ့``

သူက လုိလုိလားလားပဲ ေပါက္စီေၾကာ္ႏွစ္ခုကုိ လွမ္းယူလုိက္တယ္။ ေပါက္စီေၾကာ္ကုိ မစားေသးဘဲ သူ႕ေခါင္းေပၚမွာ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုတင္ၿပီးတစ္ခုခုကုိ ရြတ္ဖတ္ေနတယ္။

``ဘာလုပ္ေနတာလဲဗ်``

``ေသသြားတဲ့ အေဖနဲ႕ အေမကုိ ေကၽြးေနတာ``

သူ႕စကားေတြက တစ္မ်ိဳးပဲ။ ဟုတ္တာေပါ့။ သူကက အရူးကုိး။ သူက စိတ္ေဖာက္ျပန္ေနတာကုိး။ သူဟာ ေပါက္စီေၾကာ္ႏွစ္လံုးကို အားရပါးရစားေနပါေတာ့တယ္။

``ခင္ဗ်ား… ဒီ(၇၈)လမ္းေပၚမွာ ဘာလုပ္ေနတာတုန္း။ ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ေန႕တုိင္းေတြ႕တယ္။ ပန္းကန္ျပားကုိ အၿမဲတီးတီးေနတာ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိတယ္။ ခင္ဗ်ား ဘယ္မွာေနတာလဲ``

``အဲ့ဒါပဲ ေပါက္စီေၾကာ္ေကၽြးၿပီး လူကုိစပ္စုၿပီ။ သူမ်ားအေၾကာင္း သိဖုိ႕မႀကိဳးစားနဲ႕။ ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိ သိဖုိ႕ ႀကိဳးစား။ လူမုိက္ေတြဟာ သူမ်ားအေၾကာင္းကုိ စိတ္၀င္စားတယ္။ လူလိမၼာေတြက ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိ ကုိယ္စိတ္၀င္စားတယ္။ ကုိယ့္အမွားကုိယ္သိတယ္။ ကုိယ့္အမွားကုိယ္ ျပဳျပင္တယ္``

သူ႕စကားက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကုိ လာၿပီး မွန္ပါတယ္။

သူက ဆက္ေျပာတယ္။

``ဒါ…. (၇၈) လမ္းမဟုတ္ဘူးကြ။ (၇၈)လမ္းက စစ္ကုိင္းလမ္းခြဲဓာတ္ဆီဆုိင္မွာ ဆံုးခဲ့ၿပီ။ စစ္ကုိင္းလမ္းခြဲရဲ႕ ဒီဘက္ကုိ ရန္ကုန္-မႏၱေလး လမ္းလုိ႕ေခၚတယ္။ မသိရင္မွတ္ထား``

ကၽြန္ေတာ္ ေရေရလည္လည္ခံလုိက္ရတယ္။ သူေျပာတဲ့စကားေတြက မွန္ေနတာကုိး ။ သူ႕ကုိ စကားဆက္ေျပာရင္ စပ္စုတယ္လုိ႕ ထင္ဦးမယ္။  ဒါေၾကာင့္ ဘာမွ မေျပာဘဲ သူေပါက္စီစားေနတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ စုိက္ၾကည့္ေနမိတယ္။

``ေက်းဇူးတင္တယ္လုိ႕ မေျပာေတာ့ဘူး။ ေက်းဇူးဆပ္ေနရမွာစုိးလုိ႕။ မင္းက ငါ့ကုိမုန္႕ေကၽြးတယ္။ ငါက မင္းေကၽြးတာကုိစားတယ္။ မင္းကုိ ငါက ျပန္ေကၽြးခ်င္မွ ေကၽြးႏုိင္မယ္။ ငါကမင္းကုိ ျပန္မေကၽြးႏုိင္ရင္လည္း မင္းက စိတ္မဆုိးနဲ႕။ လူေတြကေမွ်ာ္ကုိးၿပီး ကူညီခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾကတာကြ``

သူေျပာသမွ်စကားေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ အဆင္းတၾကယ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူေတြကုိ ကူညီတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုခု ျပန္ေတာင္းတယ္။ ရရင္ေပ်ာ္တယ္။ မရရင္ မေက်နပ္ဘူး။

``စပ္စုတယ္… မထင္ပါနဲ႕ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက တကယ္အရူးလား``

၏သူ႕စကားေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလုိေမးမိ လုိက္တာပါ။

ကၽြန္ေတာ့္စကားကုိလည္းၾကားေရာ… တဟားဟားနဲ႕ ရယ္ပါေတာ့တယ္။ အၾကာႀကီးကုိရယ္ေမာေနလိုက္တာ။

``ငါ့ကုိမ်ား အရူးလားတဲ့၊ လူတုိင္းက အရူးပဲ ဥစၥာ``

ကၽြန္ေတာ့္စကားနဲ႕ ကၽြႏ္ေတာ္ခံလုိက္ရျပန္ၿပီ။

သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႕ ျပန္ၿပီး စုိ္က္ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာလည္း သူ႕ကုိ စကးဆက္ၿပီးေျပာခ်င္ေနတယ္။ သူဘာေတြ ေျပာမလဲဆုိတာကို စိတ္၀င္စားေနမိတယ္။

``ခင္ဗ်ား.. ဒီေလယာဥ္ကြင္းေရွ႕မွာ ပန္းကန္ျပားႀကီးကုိ တီး.. တီးၿပီး ဘာလုပ္ေနတာတုန္း``

``အခ်က္ျပေနတာေဟ့… အခ်က္ျပေနတာ``

``ဘာ အခ်က္ျပတာလဲဗ်``

``ဒီလမ္းက မႏၱေလးမွာ လူတုိင္း သြားမယ့္လမ္း``

သူ႕စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ဘူး။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။

``ငါ… ေမာ္ေတာ္ကားေတြကုိ ေရတြက္ေနတာ``

``ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ကားေတြ ခင္ဗ်ားေရတြက္ႏုိင္လုိ႕လား``

``ငါက.. အသုဘကားေတြကုိမွ ေရြးၿပီးေရတြက္တာကြ။ ေန႕တုိင္း အစီး ၅၀ ေလာက္ရွိတယ္``

 *****************

သူ႕စကားကုိ စာဖတ္သူအား ေ၀မွ်လုိက္ပါတယ္။

စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ။

ေရႊမႏၱေလးဂ်ာနယ္

အမွတ္(၂၈၆)၊ ၈.၁၁.၂၀၀၈။

ဦးဘုန္း (ဓာတု)
မႏၱေလး။

ဒူးရင္းသီး ပံုျပင္

ရုပ္ေသးပညာရွင္ ေဒၚမမႏုိင္ရဲ႕ ရုပ္ေသးရုံမွာ တနဂၤေႏြေန႕တုိင္း ``ဟက္ပီးဆန္းေဒး`` က်င္းပတယ္။ သီခ်င္းေတြဆုိၾကတယ္။ သီခ်င္းေတြက ေရဒီယုိသီခ်င္းေဟာင္းေတြမ်ားပါတယ္။ ၿမိဳ႕မသီခ်င္းေတြကလည္း ပါတယ္။ သီခ်င္းလာၿပီးဆုိၾကတဲ့သူေတြလည္း မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုးေတြ မ်ားပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လုိ အသက္အရြယ္ေတြအတြက္ စိတ္ဖိစီးမွဳသက္သာေစပါတယ္။ အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ေတြနစ္ၿပီး တစ္ပတ္လံုး အလုပ္လုပ္ခဲ့သမွ် ``ဟက္ပီးဆန္းေဒး`` မွာ သီခ်င္းဆုိရင္း ဖြင့္ထုတ္ပစ္လုိက္တယ္။

ဒီလုိနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာ အခ်ိန္တုိအတြင္း `` သူငယ္ခ်င္း`` ေတြ အမ်ားႀကီးတုိးလာပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ဝါဆုိလျပည့္ေန႕က ဆရာမရုပ္ေသး ပညာရွင္ ေဒၚမမႏုိင္ရယ္၊ စာေရးဆရာမယဥ္ယဥ္ႏုရယ္၊ စာေရးဆရာမ သင္းသင္းရယ္၊ စာေရးဆရာမ ခင္ေလးငယ္ရယ္၊ စာေရးဆရာ ဦးရာစုိးရယ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ မႏၱေလး ကန္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ျပည္ႀကီးမြန္ေဖာင္ေတာ္မွာ နံနက္စာစားရင္း စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။

အဲဒီေန႕မွာ ``သူငယ္ခ်င္း``ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ကုိ ေပၚလြင္ေစတဲ့ ``ဒူးရင္းသီး``ပံုျပင္ကုိကၽြန္ေတာ္ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။

ပံုျပင္ေလးက ဒီလုိပါ။

*******

တစ္ခါတုန္းကေပါ့……။

သူငယ္ခ်င္း အေယာက္ (၃၀)ဟာ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႕အတူ ေတာစပ္တစ္ေနရာကို ေလ့လာေရး ခရီးထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိေတာ့ .. ေဆာ့ၾကတာေပါ့။ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိလည္း ေလ့လာၾကတယ္။ ပန္းပင္ေတြအေၾကာင္း သစ္ပင္ေတြအေၾကာင္း၊ လိပ္ျပာေလးေတြအေၾကာင္းေျပာၾကတယ္။ ပါဆယ္ဂိမ္းကစားၾကတယ္။ ပါလာတဲ့ ထမင္းဘူးေတြ ဖြင့္စားၾကတယ္။ ဒီ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ဟာ လွပတဲ့ လိပ္ျပာေလးေတြကို လုိက္ၿပီးၾကည့္ရင္း ေတာစပ္ကေန ေတာထဲကုိေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ လိပ္ျပာေလးေတြလည္း လွေတာ့.. လိပ္ျပာေလးေတြထဲပဲ စိတ္ကေရာက္ေနတယ္။ ကုိယ္လာတဲ့လမ္းကုိ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒီလုိနဲ႕ ညေနေစာင္းလုိ႕ စုရပ္ကုိျပန္ၾကမယ္လည္းလုပ္ေရာ မျပန္တက္ၾကေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္း  သံုးေယာက္ဟာ ထင္ရာျမင္ရာ စမ္းမွန္းၿပီး စုရပ္ကုိ ျပန္လာၾကတယ္။

သူတုိ႕လာတဲ့လမ္းဟာ စုရပ္ကုိ မေရာက္ဘဲ ေတာနက္ထဲကုိပဲ တျဖည္းျဖည္းေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

ညေနခင္းေရာက္လာေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ေမွာင္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ တစ္ေယာက္လက္ကုိ တစ္ေယာက္တြဲလုိ႕လမ္းရွာရင္း ခရီးဆက္ခဲ့ပါေတာ့မယ္။

ညဟာ ေတာ္ေတာ္ကုိ ေမွာင္လာတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ မီးတုတ္ေတြကိုင္လုိ႕ လူတစ္စုကုိ သူတုိ႕ျမင္လုိက္တယ္။ သူတုိ႕ကုိလုိက္ရွာေနတဲ့ အဖြဲ႕ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အနီးနား လည္းေရာက္ေရာ အဲ့ဒီလူစုဟာ လုိက္ရွာေနတဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘဲ လူရုိင္းေတြျဖစ္ေနတယ္။ လူရုိင္းေတြဟာ သူတုိ႕ကုိ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းပဲ ႏြယ္ႀကိဳးေတြနဲ႕တုပ္လုိက္တယ္။ ေျခေထာက္နဲ႕ ကန္တယ္။ သူတုိ႕နားမလည္တဲ့စကားေတြနဲ႕ သူတုိ႕ကုိ ေျပာတယ္။ ဖမ္းသြားၾကတယ္ေပါ့။

ဒီလုိနဲ႕ တစ္ညလံုးလမ္းေလွ်ာက္လုိက္ရတာ မုိးလင္းသြားေရာဆုိပါေတာ့။ မုိးလင္းေတာ့လည္း ဆက္ၿပီး  ေလွ်ာက္ရျပန္တယ္။ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ အသီးေတြကိုခူးစား။ ေတြ႕တဲ့ေရကုိေသာက္။ ခရီးဆက္လုိက္တာ ႏွစ္ညအိပ္ေလာက္ၾကာမွာလူရုိင္းေတြေနတဲ့ ရြာကိုိေရာက္ပါေတာ့တယ္။

ရြာကိုလည္းေရာက္ေရာ  ရြာလူႀကီးလုိ႕ထင္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက အဲ့ဒီ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ကုိ လွံႀကီးနဲ႕ရြယ္တယ္။ ခ်ိန္တယ္၊ သတ္ပစ္မယ္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ``လူ`` စကားနည္းနည္းေျပာတက္တဲ့ စကားျပန္ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။

``ငါတုိ႕ လူႀကီးကေျပာတယ္။ ငါတုိ႕ရြာမွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကံၾကမၼာကုိ စမ္းသပ္တဲ့နည္းရွိတယ္။ ကံေကာင္းရင္ အသက္ရွင္မယ္။ ကံဆုိးရင္  အသက္ေသမယ္။ စမ္းသပ္တဲ့နည္းကလည္း မခက္ဘူး။ ဟုိမယ္.. ေတြ႕လား။ ဥယ်ဥ္ၿခံထဲမွာ သစ္သီးပင္ေတြ စုိက္ထားတယ္။ အဲ့ဒီ သစ္သီးပင္ေတြထဲက အမ်ဳိးအစားတူတဲ့ သစ္သီး (၁၀)လံုးခူးခဲ့ရမယ္။ မင္းတုိ႕ခူးခဲ့တဲ့ သစ္သီးေပၚမူတည္ၿပီး မင္းတုိ႕ရဲ႕ အသက္နဲ႕ ကံၾကမၼာကုိဆံုးျဖတ္မယ္။ ကဲ မင္းတုိ႕သံုးေယာက္ႏွစ္သက္ရာ အမ်ဳိးအစားတူ သစ္သီး(၁၀)လံုးစီခူးခဲ့၊ သြားၾက``

သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ဟာ ဥယ်ာဥ္ၿခံထဲကုိ အေျပးအလႊားပဲ သြားၾကပါတယ္။

ပထမဆံုးတစ္ေယာက္က ပန္းသီး(၁၀)လံုး ခူးလာတယ္။ စကားျပန္ကေျပာတယ္။

``အဲ့ဒီ ပန္းသီး(၁၀) လံုးကို အသံမထြက္ဘဲ အလံုးလုိက္မ်ဳိခ်ရမယ္။ အသံထြက္ရင္ သတ္မယ္၊ အသံမထြက္ရင္ အသက္ရွင္မယ္``

စဥ္းစားၾကည့္ၾကစမ္းပါဗ်။ ပန္းသီး(၁၀)လံုး။ အလံုးလုိက္ ဘယ္လုိလုပ္မ်ဳိႏုိင္မွာလဲ။ ဒီလုိနဲ႕ အသတ္ခံရေရာဆုိပါေတာ့။ အသက္ထြက္ထြက္ခ်င္းပဲ သူဟာ ငရဲျပည္ကုိ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဒုတိယသူငယ္ခ်င္းက စပ်စ္သီး (၁၀)လံုးခူးၿပီးေရာက္လာတယ္။ ထံုးစံအတုိင္းပဲ စကားျပန္ကေျပာတယ္။

``စပ်စ္သီး ၉၁၀)လံုးကို အသံမထြက္ဘဲ အလံုးလုိက္မ်ဳိခ်ရမယ္။ အသံထြက္ရင္သတ္မယ္။ အသံမထြက္ရင္ မင္းအသက္ရွင္မယ္``

စပ်စ္သီးဆုိတာေသးေသးေလးေတြဆုိေတာ့ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး အသံမထြက္ဘဲ မ်ဳိခ်ပါေတာ့မယ္။ ဒီလုိနဲ႕ (၉)လံုးေျမာက္အေရာက္မွာ အသံထြက္ၿပီး ``ရယ္`` လုိက္တယ္။ အဲ့ဒါနဲ႕ အသတ္ခံရပါေလာေရာ။ ဒီေကာင္လည္း ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလုိပဲ ငရဲျပည္ကုိေရာက္သြားတယ္။

ငရဲျပည္မွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ၾကေတာ့.. ပထမ သူငယ္ခ်င္းက ေမးတယ္။

`ေဟ့ေကာင္ မင္းဘာအသီးစားလုိ႕ အသတ္ခံရတာလဲကြ``

``စပ်စ္သီးကြ`

``ဟ.. စပ်စ္သီး (၁၀)လံုးမ်ား အသံထြက္ေအာင္ စားရတယ္လုိ႕ကြ။ ငါကေတာ့ .. ပန္းသီးမုိ႕ အသတ္ခံရတာ။ အံ့ၾသပါ့ကြ``

``မင္းဘာသိလုိ႕လဲ။ ငါက.. စပ်စ္သီးကို အသံမထြက္ဘဲ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီးမ်ဳိခ်ေနတုန္း ဟုိအေကာင္ ဘာအသီးေတြခူးၿပီး ေျပးလာတယ္မွတ္တုန္း သူ႕ကုိၾကည့္ၿပီး ငါအသံထြက္ ``ရယ္``မိလုိ႕ အသတ္ခံရတာ``

``ဒီေကာင္က.. ဘာအသီး (၁၀)လံုး ခူးလာလို႕တံုးကြ``

``ဒူးရင္းသီး (၁၀)လံုး ခူးလာတယ္တဲ့ကြာ``

ငရဲျပည္ေရာက္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ တဟားဟားနဲ႕ ရယ္လုိက္ၾကေတာ့တယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ တတိယသူငယ္ခ်င္း ငရဲျပည္ကုိေရာက္လာတယ္။

``မင္းတုိ႕ကမွ မင္းတုိ႕ခူးလာတဲ့အသီး စားခြင့္ရေသးတယ္။ ငါကေတာ့ ငါခူးလာတဲ့အသီး မစားရဘဲ အသတ္ခံရတာကြ``

သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ ငရဲျပည္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီး ရယ္ေမာ္လုိက္ၾကပါေတာ့တယ္။

*******

သူငယ္ခ်င္းဆုိတာာ ဒီလုိမ်ဳိးပါ။

ပန္းသီးပဲ စားရစားရ၊ စပ်စ္သီးပဲ စားရစားရ၊ ဒူးရင္းသီးပဲ စားရစားရ ဘယ္ဘဝပဲေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္အေျခအေနပဲေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္လုိစည္းစိမ္ေတြကုိ ပုိင္ဆုိင္ပုိင္ဆုိင္ သူငယ္ခ်င္းဆုိတာသူငယ္ခ်င္းပဲ ျဖစ္သင့္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အၾကားမွာ ဂုဏ္ေတြ၊ အရွိန္အဝါေတြ၊ ေအာင္ျမင္မွဳေတြ၊ ပုိင္ဆုိင္မွဳေတြနဲ႕ စည္းျခားမထားသင့္ဘူး။ အားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေပါ့ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ့္ပံုျပင္ကုိ သူတုိ႕နားေထာင္ၾကရင္း တဝါးဝါး၊ တဟားဟားနဲ႕ ရယ္ေမာၾကၿပီး နံနက္စာ စားလုိက္ၾကပါေတာ့တယ္။

တကယ္ေတာ့.. သူငယ္ခ်င္းဆုိတာ…

ရင္ဖြင့္ေဖာ္ ရင္ဖြင့္ဖတ္၊ ေပ်ာ္ေဖာ္ေပ်ာ္ဖက္၊ ခ်စ္ေဖာ္ခ်စ္ဖက္၊ စိတ္ရဲ႕ခ်မ္းသာမွဳကို အမ်ဳိးမ်ဳိးပံုေဖာ္ေပးႏုိင္တဲ့ သဘာဝက  ဖန္တီးထားတဲ့ လူသားေတြပဲ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ…။

ဒီ ဒူးရင္းသီး ပံုျပင္ ေလးက ေတာ့ ``တြင္း`` ဆုိေသာ စာအုပ္မွ ေခါင္းစဥ္ေလး ျဖစ္ပါတယ္။ အြန္လိုင္းမွ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြအတြက္ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဦးဘုန္း(ဓာတု)
မႏၱေလး။

``တြင္း``

ကုိယ္ခ်င္းလည္း မစာဘူး။

သူတုိ႕တုန္းကေတာ့ ေနခ်င္သလုိေနၿပီး

ငါတုိ႕က်မွ ဟုိလုိ မေနနဲ႕။ ဒီလုိမေနနဲ႕။

ဟုိလုိေလး လုပ္ၾကည့္ပါလား။

ဒီလုိလုပ္တာ မွားတယ္။

ေတာ္ေတာ္ကုိ ကုိယ္ခ်င္းမစာၾကတဲ့ လူႀကီးေတြပဲ။

************

``ဒီအရြယ္မွာ ရည္စားမထားရဘူးေနာ္``

သူတုိ႕တုန္းကေတာ့ထားခဲ့ၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က်မွ မထားနဲ႕တဲ့ဗ်ာ။

``မပ်င္းၾကနဲ႕။ ပ်င္းရင္ ပညာမရဘူး``

သူတုိ႕လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အရြယ္တုန္းက ပ်င္းခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

``ပုိက္ဆံစုၾက၊ မျဖဳန္းၾကနဲ႕``

ေတာ္ေတာ္ အေျပာေကာင္းတယ္။ သူတုိ႕ ပုိက္ဆံမစုခဲ့ၾကလုိ႕။ ေငြေတြကုိျဖဳန္းတီးခဲ့ၾကလုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဒီလုိေနေနၾကရတာ မဟုတ္ဘူးလား။

``အရက္မေသာက္နဲ႕ ငါ့သား``

အေဖ့ပါးစပ္မွာ အရက္နံ႕ေတြနဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လာၿပီး ဆံုးမေနတယ္။

``ေဆးလိပ္ေသာက္တာ မေကာင္းဘူး``

သူ႕အိတ္ေထာင္ထဲမွာ စီးကရက္ဘူးႀကီးနဲ႕။ ေဆးလိပ္မေကာင္းေၾကာင္းတရားလာၿပီးေဟာတယ္။ ရယ္စရာေကာင္းလုိက္တာ။

``မေနႏုိင္ရင္ ကြန္ဒံုးသံုးၾကေနာ္``

လာလာခ်ည္ေသး။ လူႀကီးေတြက လူငယ္ေတြကုိ ဆံုးမၾကတယ္။

လူငယ္ေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ``ေစာဒက``ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ လူႀကီးေတြရဲ႕ ဆံုးမစကားကုိ တစ္ဖက္သက္ ေျပာတယ္လုိ႕ျမင္ၾကတယ္။ ကုိယ္ခ်င္းမစာဘူးလုိ႕လည္း ခံစားၾကတယ္။ သူတုိ႕လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခဲ့ၿပီးမွ ငါတုိ႕အလွည့္မွာ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ခြင့္မေပးဘူး။ မတရား ဘူး။

ဒီလုိ လူငယ္ေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ေလာက္ ေျပာျပပါရေစ။

 **********

တစ္ခါတုန္းကေပါ့…။ ရတနာသုိက္ရွိတယ္လုိ႕ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ ေဒသ တစ္ခုရွိတယ္။  အဲဒီေသမွာ ရတနာေတြကို လုိက္ၿပီးရွာၾကတဲ့ ရတနာမုဆုိးေတြ လည္းရွိတယ္။ တစ္ရက္မွာ မုိးႀကီးေလႀကီးက်ပါေလေရာ။ မုိးေတြကလလည္း သဲသဲမည္းမည္းရြာတယ္။ ေခ်ာင္းေရေတြ ဒလေဟာစီးလုိ႕ ေျမေတြၿပိဳတယ္။ သစ္ပင္ေတြ လဲတယ္။ အဲ့ဒီအခါမွာ ေတာစပ္တစ္ခုရဲ႕ ေခ်ာင္းနံေဘးမွာ ေရတြင္းေဟာင္းႀကီးတစ္ခု ေပၚလာတယ္။ အဲ့ဒီတြင္းရဲ႕ ႏွဳတ္ခမ္းဝမွာ လူေတြဝုိင္းအံုၿပီး တြင္းထဲကုိစုိက္ၿပီး ၾကည့္ေနၾကတယ္။

``ဟာ… တြင္းထဲမွာ လက္လက္လက္လက္နဲ႕ ေရႊေတြျဖစ္မယ္ကြ``

``မဟုတ္ဘူး၊ ပတၱျမားခဲေတြ ေနမွာပါ``

``ငါကေတာ့ စိန္ေရာင္ေတြေတာက္ေနတယ္ ထင္တာပဲ``

``မဟုတ္ဘူးကြ၊ ေရွးေဟာင္း ရတနာသုိက္ ေတြ႕ၿပီကြ``

တြင္းႏွဳတ္ခမ္းဝမွာ ဝုိင္းအံုၿပီးၾကည့္ေနၾကတဲ့ လူေတြအားလံုးဟာ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာေနၾကတယ္။ အားလံုးဟာလည္း ``ေလာဘ`` မ်က္လံုးေတြ ကုိယ္စီနဲ႕ေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူတစ္ေယာက္က ေျပာေျပာဆုိဆုိ တြင္းထဲကုိ ခုန္းဆင္းမယ္လုပ္တယ္။

``ဟိတ္ေကာင္.. မင္းမဆင္းနဲ႕၊ ငါ အရင္ဆင္းမယ္။ ငါအရင္.. ေရာက္တာကြ``

``ဘယ္ရမလဲ၊ ဒီလုိဆုိရင္ ငါအရင္ ဆင္းရမွာကြ``

``ဒီတြင္းေပါက္ဝကုိ မင္းထက္ငါအရင္ ေရာက္တာေလ``

ဘာမေျပာ ၊ ညာမေျပာနဲ႕ လူတစ္ေယာက္ဟာ တြင္းထဲကုိ ``ဝုန္းခနဲ`` ခုန္ဆင္းလုိက္ပါေတာ့တယ္။

တြင္းေအာက္ေျခကုိလည္းေရာက္ေရာ… လင္းလက္ေနတဲ့အရာေတြဟာ ေရႊေတြလည္းမဟုတ္ဘူး။ ပတၱျမားေတြလည္းမဟုတ္ဘူး။ စိန္ေတြလည္းမဟုတ္ဘူး။ မုိးရြာလုိ႕ေျမၿပိဳၿပီး တြင္းထဲမွာရွိတဲ့ ေျမြေပြးေတြ၊ ေျမြေဟာက္ေတြ၊ အေကာင္ေတြ ေပါက္ေနၾကတာ။ ``ေျမြေပြး၊ ေျမြေဟာက္`` အေကာင္ေပါက္ေတြရဲ႕ ``မ်က္လံုး`` ေတြအေရာင္ေတာက္ေနတာသာျဖစ္တယ္။ တြင္းထဲကုိ ေရာက္ေနတဲ့သူက တြင္းအေပၚကုိေအာ္ၿပီး ေျပာလုိက္တယ္။

``ဟိတ္ေကာင္ေတြ.. ဆင္းမလာၾကနဲ႕။ ေရႊေတြ၊ စိန္ေတြမဟုတ္ဘူးကြ။ ``ေျမြေပြး``ေတြရဲ႕မ်က္လံုးေတြ။ ``ေျမြေဟာက္`` ေတြရဲ႕မ်က္လံုးေတြ၊ သူတုိ႕မ်က္လံုး ေတြရဲ႕ အေရာင္ေတြကုိ ငါတုိ႕က ``စိန္`` ေတြထင္ေနတာ။ ေရႊေတြ ထင္ေနတာ။ ပတၱျမားေတြ ထင္ေနတာ။ ငါတုိ႕ထင္သလုိ မဟုတ္ဘူးကြ။ တြင္းထဲကုိဆင္းမလာၾကနဲ႕။ ငါကိုေတာ့ ေျမြကုိက္ကုန္ၿပီ။ မင္းတုိ႕ဆင္းမလာၾကနဲ႕``

တြင္းႏွဳတ္ခမ္းဝက လူေတြက မယံုၾကဘူး။ ဒီေကာင္ တစ္ေယာက္တည္းလုိခ်င္လုိ႕ လိမ္ေျပာတာပဲျဖစ္မယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ခုန္ခ်လုိက္တယ္။

``ဟုတ္တယ္ေဟ့၊ ဆင္းမလာၾကနဲ႕ စိန္​ေတြမဟုတ္ဘူး။ ရတနာေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူေျပာတာမွန္တယ္ကြ၊ ဒီေကာင္ေသေနၿပီ။ ငါ့ကုိလည္း ေျမြေတြက ဝုိင္းၿပီး ေပါက္ကုန္ၿပီ။ ``ေျမြ``ေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက။ သူတုိ႕ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကို ငါတုိ႕က ရတနာေတြလုိ႕ ထင္ေနတာ။ မင္းတုိ႕ တြင္းထဲကုိ ဆင္းမလာၾကနဲ႕။ အားလံုးေသကုန္ၾကလိမ့္မယ္``

တြင္းႏွဳတ္ခမ္းဝက လူေတြအားလံုးဟာ တြင္းထဲက လူေတြေျပာတဲ့စကားကုိ မယံုၾကဘူး။ ဒီႏွစ္ေကာင္ အပုိင္စီးခ်င္လုိ႕`` လီဆယ္``ၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္လုိ႕ပဲ ထင္ေနၾကတယ္။

ဒီလုိနဲ႕……

တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ခုန္ဆင္းလုိက္ၾကတာ။ တြင္းႏွဳတ္ခမ္းဝက လူေတြ အကုန္လံုးတြင္းထဲမွာ ေသကုန္ၾကေတာ့တယ္။

*******

လူႀကီးဆုိတာ…

ေျမြေတြရဲ႕ အေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကုိ ``စိန္`` ေတြမွတ္ၿပီး၊ ရတနာေတြမွတ္ၿပီး၊ တြင္းအနက္ထဲကုိ ခုန္ဆင္းခဲ့ဖူးတဲ့သူေတြ။

သူတုိ႕က ေျမြအကုိက္ခံရၿပီးမွ  တြင္းနက္ထဲကေန ေအာ္ေျပာတဲ့ စကားျဖစ္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ခုန္မဆင္းနဲ႕လုိ႕ ေျပာတာ။

လူငယ္ေတြက မယံုၾကည္ဘူး။

ဒီေတာ့ ခုန္ဆင္းၾကဦးမယ္ေပါ့။

*******

လူငယ္၊ လူလတ္၊ လူႀကီးကို ဘယ္လုိအဓိပၸာယ္ သတ္မွတ္သင့္သလဲ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီလုိ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။

မသိလုိ႕လုပ္လုိုက္မိတဲ့ အမွား၊ မွန္တယ္ထင္လုိ႕ လုပ္လုိက္မိတဲ့အမွား၊ အမွားေတြကို အမွန္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ထပ္ၿပီးမွားသြားမိတဲ့အမွား၊ မွားမွန္းသိရဲ႕နဲ႕ မထူးပါဘူးဆုိၿပီး ဇြတ္တုိးၿပီး မွားမိတဲ့အမွား.. အဲဒီအမွား ေတြကို ရင္မွာပုိက္ၿပီး 

အမွားမ်ားစြာျဖင့္ ေနာင္တ တရားမ်ားနဲ႕ ရွင္သန္ေနထုိင္သူကုိ လူႀကီးဟုေခၚသည္။

အမွားကုိ အမွားမွန္းမသိဘဲ အမွားကုိ အမွန္ထင္ၿပီး အဲ့ဒီအမွားေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ေနသူမ်ားကုိ လူလတ္ဟုေခၚသည္။

အမွားမ်ားကုိ မွားရန္အတြက္ ႀကိဳးစားပမ္းစား လုိက္လံရွာေဖြေနသူမ်ားအား လူငယ္ဟုေခၚသည္။

ဒီေတာ့ …..

ေနာင္တနဲ႕ ရင္းၿပီး၊ အမွားနဲ႕ရင္းၿပီး ရထားတဲ့ ဘဝသင္ခန္းစာေတြကို လူငယ္ေတြအတြက္ မမွားဖုိ႕လုိက္နာဖုိ႕၊ ေရွာင္ၾကဥ္ဖုိ႕၊ သတိျပဳဖုိ႕၊ ေျပာၾကားတာကုိ လူငယ္ေတြ နားလည္သင့္တယ္။

တကယ္ေတာ့…

အေရာင္ေတာက္ပေနတဲ့ ေျမြေတြရဲ႕မ်က္လံုးေတြကုိ စိန္ေရႊအမွတ္နဲ႕ အရယူဖုိ႕ႀကိဳးစားရင္း၊ ဆံုးရွဳံးမွဳေတြ၊ ေနာင္တေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြ၊ ဆင္းရဲျခင္းေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕ရင္းလုိ႕ သိလာခဲ့ရတဲ့ လူႀကီးေတြရဲ႕ ဆံုးမစကားကုိ လူငယ္ေလးေတြ နားလည္ေစခ်င္လုိ႕ ဒီပံုျပင္ေလးနဲ႕ ေျပာျပလုိက္ပါတယ္။

မယံုရင္ တြင္းထဲ ကုိခုန္ဆင္းလုိက္။

ေရႊမႏၱေလးဂ်ာနယ္

အမွတ္စဥ္(၂၆၅)၊ ၉.၆.၂၀၀၈။

``တြင္း`` စာအုပ္မွ ေကာက္ႏွဳတ္ေဖာ္ျပသည္။

ဦးဘုန္း(ဓာတု)
မႏၱေလး။

အတၱဥခြံ

အတၱဆုိတာ ``အေရြ႕`` တစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။

ဒါနဲ႕ပတ္သက္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ေတြ႕ႀကံဳတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေလးေျပာျပပါရေစ။ ဒီျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အတၱစိတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ၾကည့္တက္တဲ့ အေလ့အက်င့္ ရလာခဲ့တယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက အတၱစိတ္ဆုိတဲ့ ``အေကာင္`` ဥခြံထဲက ေပါက္ထြက္လာတာ သတိျပဳမိတက္လာတယ္။

********

 လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္တုန္းကေပါ့။

နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္ စာသြားသင္ျဖစ္တယ္။ အိမ္တစ္အိမ္ မီးေလာင္တာကုိ အစအဆံုး ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီျဖစ္ရပ္ကုိစာဖြဲ႕ျပပါရေစ။

အဲဒီအိမ္ဟာ ၿမိဳ႕ရဲ႕အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ေနရာမွာရွိတယ္။ ေျမကြက္လပ္ကလည္း အက်ယ္ႀကီးပဲ။ တုိက္အိမ္ေဆာက္ထားတာလည္း မၾကာေသးဘူး။ ဒီၿမိဳ႕မွာေတာ့ အဲဒီတုိက္အိမ္က အသားနားဆံုးပဲ။ အိမ္ပုိင္ရွင္မွာ သားသံုးေယာက္နဲ႕ သမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သားအႀကီးဆံုးက အဲဒီအိမ္မွာပဲ က်ဴရွင္ဖြင့္ထားတယ္။ ဓာတုေဗဒဘာသာရပ္ အနီးကပ္ပုိ႕ခ်ေပးဖုိ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကုိဖိတ္ၾကားလုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္တဲ့ေန႕မွာပဲ အိမ္ပုိင္ရွင္အေဖႀကီးက မႏၱေလးၿမိဳ႕ကုိ ေစ်းဝယ္သြားထြက္သြားတယ္။

သူတုိ႕ေနတဲ့အိမ္ဟာ ၿမိဳ႕လယ္ေစ်းနဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိေတာ့ ေသာက္ေရသန္႕ကုမၼဏီတစ္ခုက အဲ့ဒီအိမ္ကုိ ဝယ္ခ်င္တယ္။ ေပါက္ေစ်းထက္ ႏွစ္ဆေပးတယ္။ အိမ္ပုိင္ရွင္ အေဖႀကီးက မေရာင္းဘူး။ သားေတြက ေရာင္းခ်င္တယ္။ သူ႕အေဖက ခရီးမထြက္ခင္မွာ ေျပာသြားတယ္။ ဒီအိမ္နဲ႕ေျမကုိ ေပါက္ေစ်းထက္သံုးဆရရင္ ေရာင္းမယ္တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ့ၿမိဳ႕မွာ သံုးညအိပ္ၿပီး စာသင္ဖုိ႕ ျပင္ဆင္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ၿပီး ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ အဲဒီအိမ္ႀကီးမီးေလာင္ေတာ့တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့အိမ္ပုိင္ရွင္ အေဖႀကီးက မႏၱေလးက ခရီးေရာက္မဆုိက္ ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနတယ္။

နယ္ၿမိဳ႕ေလးဆုိေတာ့ မီးေလာင္တဲ့အခါ ရရာ ေရပံုးေတြနဲ႕ ပက္ၾကတယ္။ မီးကုိၿငိမ္းသတ္ဖုိ႕ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အိမ္ပုိင္ရွင္အေဖႀကီးလည္း ပ်ာယာကုိခတ္လုိ႕။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြ႕တဲ့ေရပံုးတစ္ပံုးကုိဆြဲၿပီး မီးေလာင္ေနတဲ့အိမ္ႀကီးကုိ ေရနဲ႕ၿငွိမ္းသတ္ေပးခဲ့ရတယ္။ ေရေတြလည္း ရႊဲလုိ႕၊ ရြံ႕ေတြလည္း ေပပြလုိ႕ေပ့ါ။

``ငါ့အိမ္မီးေလာင္ေနၿပီ။ ၿငိမ္းၾကပါဟ၊ လုပ္ၾကေလ။ ဘာလုိ႕ ငါ့အိမ္မီးေလာင္တာကုိ ဝုိင္းၾကည့္ေနၾကတာတုန္း``

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ ဒီအိမ္ကုိသာ သူခရီးမထြက္ခင္က ေရာင္းသြားခဲ့ရင္ ဒီလုိ ေသာကမ်ဳိး၊ ဒုကၡမ်ဳိးျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ သူ႕အိမ္ႀကီး မီးေလာင္ေနတာ သူ႕ကုိေလာင္ေနသလုိပဲလုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ခံစားေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သားအႀကီးက သူ႕အေဖနားကုိ ကပ္လာတယ္။

``အေဖ…. စိတ္မပူနဲ႕အေဖ။ ဒီအိမ္ကုိေပါက္ေစ်းထက္ သံုးဆေပးမယ္လုိ႕မေန႕ကပဲ ကၽြန္ေတာ္ အေရာင္းအဝယ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ထားၿပီးၿပီ အေဖရ။ အေဖစိတ္ကုိ  ေအးေအးထားပါ။ ဒါအေဖ့အိမ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး``

ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပဲ။ ဒီလူႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ေသာကေတြေပ်ာက္သြားတာ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္မွဳေတြ ၿငိမ္းသြားတာ ေတြ႕ရတယ္။ မီးေလာင္တာကုိ ဝုိင္းၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြထဲကလူတစ္ေယာက္လုိပဲ သူ႕မ်က္ႏွာဟာ ခ်က္ခ်င္းျဖစ္သြားတယ္။ ငါ့အိမ္ကုိ မီးေလာင္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလုိ႕ ခံစားခ်က္ခ်က္ခ်င္းျဖစ္သြားတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒုတိယသားက သူ႕အေဖကုိ ဝင္ေျပာတယ္။

``အေဖေရ… အေရာင္းအဝယ္စာခ်ဳပ္သာခ်ဳပ္ထားတာ။ စရန္ကလည္း နည္းနည္းေလးပဲ ေပးထားေသးတာ။ မဝယ္ေတာ့ဘူးဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ေတာ့ စရံအဆံုးခံမယ္ထင္တယ္``

သားအလတ္ရဲ႕စကားကုိလည္းၾကားေရာ အဲ့ဒီ အေဖႀကီးဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ပ်ာယာခတ္သြားျပန္တယ္။ ငါ့အိမ္ကုိ မီးေလာင္ေနတယ္လုိ႕ ခံစားသြားရျပန္တယ္။

``လုပ္ၾကပါဟ… ၿငွိမ္းၾကပါဟ။ ဘာလုိ႕ ဝုိင္းၾကည့္ေနၾကတာလဲ။ ကူညီၾကပါဦး။ ငါ့အိမ္ႀကီး မီးေလာင္ေနၿပီ။ ဝုိင္းၾကပါ။ ပက္ၾကပါ``

အဲဒီအခ်ိန္မွာ တတိယသားက အေဝးကေနၿပီး သူ႕အေဖဆီကုိ ေျပးလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ေဖကုိ ဒီလုိေျပာတယ္။

``အေဖေရ… အဲဒီကုမၼဏီက မန္ေနဂ်ာနဲ႕ သားနဲ႕ကသူငယ္ခ်င္း။ အခုေလးတင္ အဲဒီမန္ေနဂ်ာနဲ႕ေတြ႕ခဲ့ၿပီ။ သူ႕ရဲ႕ ``ေဘာ့စ္`` ဆီကုိ ဖုန္းဆက္တယ္တဲ့ သူ႕ရဲ႕ ``ေဘာ့စ္``က ျပန္ေျပာတယ္။ အိမ္မီးေလာင္တာ ေျမ မီးေလာင္တာမွ မဟုတ္ဘူး။ ဝယ္မယ္လုိ႕ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ကိစၥ။ ဝယ္မယ္တဲ့။ အဲ့ဒီေျမေပၚမွာ အေဆာက္အအံုအသစ္ ျပန္ေဆာက္မယ္လုိ႕ေျပာတယ္ အေဖ``

``မင္းဟာက ေသခ်ာရဲ႕လားကြ``

``ေသခ်ာပါတယ္အေဖရ၊ သား အခုေလးတင္ မန္ေနဂ်ာနဲ႕စကားေျပာလာတာ။ သားေရွ႕မွာတင္ သူဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးတာ။ အေဖ စိတ္ေအးေအးထားပါဗ်ာ``

အဲဒီအခ်ိန္မွာအိမ္ႀကီးက မီးေတာ္ေတာ္ကၽြမ္းေနပါၿပီ။ အိမ္ေနာက္ပုိင္းတစ္ပုိင္းလံုး မရွိေတာ့ဘူး။ ဘာပစၥည္းမွလည္း မသယ္ျဖစ္ၾကဘူး။ သားငယ္ရဲ႕စကားကုိလည္းၾကားေရာ သူ႕အေဖဟာ မ်က္ရည္ေတြကုိ သုတ္လုိက္တယ္။ ပုဆုိးကုိ ျပင္ဝတ္လုိက္တယ္။ ေျမႀကီးေပၚကုိ ထုိင္ခ်လုိက္တယ္။ သူမ်ားအိမ္ မီးေလာင္ေနသလုိ အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႕ ေအးေဆးသက္သာစြာပဲ သက္ျပင္းခ်လုိက္ပါတယ္။

``ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ဒီလုိ…. ကတိတည္တဲ့သူနဲ႕ ေတြ႕ရတာ အေဖေတာ့ ကံေကာင္းတာပဲ``

မီးေလာင္ေနတဲ့အိမ္ႀကီးကုိ သားအဖေတြ ထုိင္ၿပီးၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကိုယ့္အိမ္မဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့အသိေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာေအးသြားတယ္။ လူေတြကလည္း ဘာမွမတက္ႏုိင္ေတာ့ မီးသူ႕ဘာသာသူ ၿငိမ္းမယ့္အခ်ိန္ကုိပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနသလုိျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ အိမ္ႀကီးဟာ ျပာပံုျဖစ္ခါနီးေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အငယ္ဆံုး သမီးက ငုိၿပီးေတာ့ သူတုိ႕ရွိရာကုိေျပးလာတယ္။

``အေဖေရ… ဒီအိမ္ႀကီးကုိ ဝယ္လက္က စရန္ အဆံုးခံမယ္တဲ့``

သားအငယ္ကဝင္ေျပာတယ္။

``နင္ကလည္း မဟုတ္တာ။ ငါအခုေလးတင္ မန္ေနဂ်ာနဲ႕ေတြ႕ခဲ့တာ သူ႕ရဲ႕ ေဘာ့စ္က ေျမကုိ မီးေလာင္တာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေပးထားတဲ့ ကတိအတုိင္းဝယ္မယ္တဲ့။ ငါနားနဲ႕ ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့ရတာ``

အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ႕အေဖဟာ ေသြးတုိးသလုိလုိ ျဖစ္လာတယ္။ ေမာသလုိလုိျဖစ္လာတယ္။

``အငယ္မ နင္ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ၊ အေဖ့ကုိ ေသခ်ာရွင္းျပစမ္း။ ငါေသလိမ့္မယ္။ အႀကီးေကာင္က တစ္မ်ဳိး၊ အလတ္ေကာင္က တစ္မ်ဳိး၊ အငယ္ေကာင္က တစ္မ်ဳိး၊ နင္ကတစ္မ်ဳိးနဲ႕``

``ဟုတ္တယ္အေဖရ၊ သမီးေရွ႕မွာ မန္ေနဂ်ာဆီ ဖုန္းထပ္လာတယ္။ ဒီတစ္ခါဖုန္းဆက္တာကေတာ့ ေဘာ့စ္ရဲ႕ မိန္းမကဆက္တာတဲ့။ ဒီလုိ မီးေလာင္မွေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ``လာဘ္`` ရွိမွာလဲတဲ့။ ဒီလုိ အတိတ္နမိတ္မေကာင္းတဲ့ ေျမကုိ မဝယ္ရဘူးတဲ့။ စရန္ကုိ အဆံုးခံမယ္တဲ့ အေဖရ``

သမီးစကားလည္း ဆံုးေရာ…. အဲဒီအေဖႀကီးက သတိေမ့သြားပါေတာ့တယ္။

*******

အတၱစိတ္ဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းလုိက္တာ။

မီးေလာင္တဲ့ျဖစ္ရပ္က အတူတူပဲ။

ငါ့အိမ္ဆုိတဲ့ စိတ္ပူးကပ္ေနခ်ိန္မွာ အတၱဟာ ဥခြံထဲက ေဖာက္ထြက္လာပါေတာ့တယ္။

ငါ့အိမ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အသိစိတ္ ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ အတၱဟာ ဥခြံထဲမွာငုပ္လွ်ိဳးၿပီးေနျပန္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီျဖစ္ရပ္ကုိၾကည့္ၿပီး အတၱစိတ္ရဲ႕ ေရြ႕လ်ားမွဳေတြကုိ အတုိင္းသားျမင္ေတြ႕လုိက္ရတယ္။

ငါ့ဟာ…. ငါ့ဥစၥာ… ငါ့ပစၥည္း…

ငါ့ေျမ… ငါ့သား… ငါ့မယား…

ငါ.. ငါ… ငါ.. ဆုိတဲ့ အတၱစိတ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိ သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဒုကၡေပးေနတာ။ ပူေလာင္ေမွဳေတြေပးေနတာကုိ အတုိင္းသား ျမင္လုိက္ရပါေတာ့တယ္။

အတၱစိတ္ဆုိတဲ့ ``အေကာင္`` ဥခြံထဲက ေပါက္ထြက္လာတာကို သတိနဲ႕ ဉာဏ္နဲ႕ ၾကည့္ၾကရေအာင္ဗ်ာ….။

 ``တြင္း`` ဆုိေသာ စာအုပ္မွ ေခါင္းစဥ္ေလးမ်ားကုိ အြန္လုိင္းေပၚမွ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားအတြက္ ျပန္လည္ မွ်ေဝ ေပးလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဦးဘုန္း(ဓာတု)
 မႏၱေလး။

ေနာက္ဆံုး ဖေယာင္းတုိင္

ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေလာက္ ေျပာျပပါရေစ။

ဒီပံုျပင္မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိပါသည္။

လူဆုိတာ တစ္ေယာက္ထည္း ေနလုိ႕ မရဘူး။ အသုိင္းအဝုိင္း၊ အေပါင္းအသင္းနဲ႕ ေနရတယ္။ အနည္းဆံုး ကုိယ့္မိသားစုနဲ႕ ေပါင္းရတယ္။ သင္းရတယ္။ အၿမဲတမ္း ထိေတြ႕ဆက္ဆံေနရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အဆင္မေျပမွဳေတြ၊ ျပႆနာေတြ၊ အားမလုိအားမရျဖစ္မွဳေတြ ရွိႏုိင္ပါတယ္။ ဒီပံုျပင္ေလးဟာ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုနဲ႕ တစ္ခုအၾကား၊ မိဘနဲ႕ သားသမီးအၾကား၊ ဆရာနဲ႕ တပည့္အၾကား၊ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္အၾကား၊ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ ထားသင့္ထားအပ္တဲ့ အေတြးတစ္ခုကုိ ေပးပါလိမ့္မယ္။

*********

တစ္ခါတုန္းက……….

အလင္းမရွိဘဲ ေမွာင္ေနတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ ဖေယာင္းတုိင္ကေလး (၅)တုိင္ ရွိတယ္။ အဲဒီ ဖေယာင္းတုိင္ေတြမွာ အလင္းကုိယ္စီနဲ႕ေပါ့။ ဖေယာင္းတုိင္ (၅)တုိင္ရဲ႕ အလင္းအားေၾကာင့္ ေမွာင္မည္းေနတဲ့အခန္းဟာ လင္းထိန္ေနေတာ့တယ္။ ဒီအခန္းထဲကုိ ေလေျပေပ်ာ့ေလး တုိက္ခတ္ေနသတဲ့။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ ေလဟာ ျပင္းသြားလုိက္၊ တစ္ခါတစ္ခါမွာ ေလဟာ ၿငိမ္သြားလုိက္နဲ႕ေပ့ါ။

ေလတစ္ခ်က္အေဝ့မွာ ဖေယာင္းတုိင္ေလး တစ္တုိင္ မီးၿငိမ္းသြားတယ္။ အခန္းဟာ အလင္းအား နည္းနည္း ေလ်ာ့သြားတယ္။ အဲ့ဒီဖေယာင္းတုိင္ေလးကို ``အခ်စ္`` လုိ႕ နာမည္ေပးၾကည့္ရေအာင္။ ``အခ်စ္ဆုိတဲ့ အလင္းအားေလး`` ေလ်ာ့သြားေတာ့ အခန္းဟာ နည္းနည္းေလး ေမွာင္သြားတယ္။

ေနာက္ထပ္ ေလအေဝွ႕မွာ ဒုတိယ ဖေယာင္းတုိင္ေလး မီးၿငိမ္းသြားျပန္တယ္။ အဲဒီ ဖေယာင္းတုိင္ေလးကုိ ``သံေယာဇဥ္`` လုိ႕ နာမည္ေပးၾကည့္ရေအာင္။ ဒီအခန္းထဲမွာ ``အခ်စ္`` ဆုိတဲ့ အလင္းေရာင္ရယ္၊ ``သံေယာဇဥ္`` ဆုိတဲ့ အလင္းေရာင္ရယ္ မရွိေတာ့ဘူး။ အခန္းဟာ အေမွာင္ထု ႀကီးစုိးလာေတာ့တယ္။

ဒီလုိနဲ႕ ေနာက္ထပ္ ```ေလတစ္ခ်က္`` အေဝ့မွာ တတိယ ဖေယာင္းတုိင္ေလး ၿငိမ္းသြားျပန္တယ္။ အဲဒီဖေယာင္းတုိင္ေလးကုိ ``ေမတၱာတရား`` လုိ႕ နာမည္ေပးၾကည့္ရေအာင္။

ဒီလုိပဲ… ေနာက္ထပ္ ေလအေဝ့တစ္ခ်က္မွာ စတုတၳဖေယာင္းတုိင္ေလး ၿငိမ္းသြားျပန္တယ္။ ဒီဖေယာင္းတုိင္ေလးကုိေတာ့ ``ကရုဏာ တရား`` လုိ႕ နာမည္ေပးၾကည့္ရေအာင္။

ဖေယာင္းတုိင္ (၅) တုိင္ အလင္းအားရွိတဲ့ ဒီအခန္းဟာ ဖေယာင္းတုိင္ (၁)တုိင္မွ်သာ အလင္းအားရွိေတာ့တယ္။ ဒီေနာက္ဆံုး ဖေယာင္းတုိင္ေလးသာ ေလအေဝ့မွာ မီးညြန္႕ကေလးၿငိမ္းသြားခဲ့ရင္  ဒီတစ္ခန္းလံုး ေမွာင္မည္းသြားေတာ့ မွာပါပဲ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒီအခန္းထဲကုိ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။

``အခန္းႀကီးက ေမွာင္းမည္းေနတာပဲ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဖေယာင္းတုိင္ေလးတစ္တုိင္ လင္းေနေသးလုိ႕``

ေျပာေျပာဆုိဆုိ ဖေယာင္းတုိင္ရဲ႕ မီးညြန္႕ကုိ လက္ဝါးေလးနဲ႕ ကာလုိက္တယ္။ အလင္းေရာင္ မိွန္ပ်ပ်ေအာက္မွာ မီးၿငိမ္းေနတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ (၄)တုိင္ကုိ ေတြ႕သြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပဲ ေနာက္ဆံုးက်န္ေနတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ရဲ႕ မီးညြန္႕ကုိကူးၿပီး မီးၿငိမ္းသြားခဲ့တဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ေလးေတြကုိ မီးကူးေပးလုိက္တယ္။ ဒီအခန္းက အရင္အတုိင္းပဲ ျပန္ၿပီး လင္းထိန္သြားပါေတာ့တယ္။

**********

စာဖတ္သူကို ေမးပါရေစ……

ဒီေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ နာမည္ေပးၾကည့္ၾကရေအာင္။ စာဖတ္သူလည္း ႀကိဳက္သလုိ နာမည္ေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေပးထားတဲ့ နာမည္ေလးေတာ့ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ဆံုး ဖေယာင္းတုိင္ေလးရဲ႕ နာမည္ကုိ ``နားလည္ေပးမွဳ၊ စာနာေပးမွဳ ဖေယာင္းတုိင္`` လုိ႕ နာမည္ေပးထားတယ္။

ေတြးၾကည့္ရေအာင္။

လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္အၾကားမွာ ``နားလည္ေပးမွဳ၊ စာနာေပးမွဳ`` ဆုိတဲ့ အလင္းအား ရွိတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ေလးသာ ရွိေနေသးရင္ ``အခ်စ္``ဆုိတာ ျပန္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ``သံေယာဇဥ္`` ဆုိတာ ျပန္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ``ေမတၱတရား၊ ကရုဏာတရား``ေတြ ျပန္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ``နားလည္ေပးမွဳ၊ စာနာေပးမွဳ`` ဆုိတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ေလးသာ မီးၿငိမ္းသြားခဲ့ရင္… အခန္းႀကီး ေမွာင္မည္းသြားသလုိ အခ်စ္ေတြ၊ ေမတၱာတရားေတြ၊ သံေယာဇဥ္ေတြ၊ ကရုဏာတရားေတြ ျပန္ျဖစ္ဖုိ႕ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ လူ႕ဘဝရဲ႕ အႏွစ္သာရလည္း ပ်က္စီးသြားေတာ့မွာပါပဲ။

မိသားစု အခ်င္းခ်င္းအၾကားမွာ၊ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ၊ ေမာင္ႏွ္မႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ၊ လင္းမယားႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ၊ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုနဲ႕ တစ္ခုအၾကားမွာ ``နားလည္ေပးမွဳ၊ စာနာေပးမွဳ``ဆုိတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ေလး လင္းေနဖုိ႕ လုိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီဖေယာင္းတုိင္ေလးသာ မီးၿငိမ္းသြားခဲ့ရင္… လူမွဳဆက္ဆံေရးရဲ႕ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ သဘာဝကုိ ခံစားနည္းလည္ႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ ``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ`` ရွိရင္ ေပ်ာ္စရာ သိပ္ေကာကင္းမွာပဲ။

မိဘအေပၚမွာ နားလည္ေပးတက္တဲ့ သားသမီးေတြကုိ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရတဲ့ မိသားစုဟာ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ။ ဒီလုိပါပဲ နားလည္ေပးတက္တဲ့၊ စာနာေပးတက္တဲ့ မိဘေတြရဲ႕ သားသမီးျဖစ္ခြင့္ရရင္လည္း ေပ်ာ္စရာပါပဲေနာ္။

ကုိယ့္ကုိ နားလည္ေပးတဲ့၊ စာနာေပးတဲ့ ခ်စ္သူနဲ႕သာ အတူေနခြင့္ရရင္ အခ်စ္ဆုိတာ ေပ်ာ္စရာပဲလုိ႕ ခံစားမိမွာပါ။

အျပန္အလွန္ နားလည္ေပးတဲ့၊ စာနာေပးတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဝန္းက်င္းမွာရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူ႕ေဘာင္ေလာကႀကီးဟာ ဒီထက္ပုိၿပီး သာယာလာပါမယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းလာပါမယ္။ တုိးတက္လာပါမယ္။ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းလာပါမယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ေနရာမွာ မဆုိ ``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ`` အျပန္အလွန္ရွိၾကမယ္ဆုိရင္ ေလာကႀကီးဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေနမွာပါ။

ဒါေပမယ့္….

``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ `` ကုိေတာ့ အလြဲသံုးစား မလုပ္သင့္ဘူးေနာ္။

``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ`` ကုိ အခြင့္ေကာင္းမယူသင့္ဘူး။

``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ`` ကုိ တန္ဖုိးမဲ့ေအာင္ မလုပ္သင့္ဘူးေနာ္။

စာဖတ္သူလည္း ေနာက္ဆံုး ဖေယာင္းတုိင္ေလးရဲ႕ နာမည္ကုိ ဘယ္လုိမ်ား မွည့္ေခၚခ်င္ပါသလဲ။

ဒီပံုျပင္ေလးကို ဖတ္ၿပီး….

``ခ်စ္သူေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိသားစုေတြ၊ လူသားေတြ၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြ`` ရဲ႕ၾကားမွာ ``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ``  ဆုိတဲ့ အလင္းေရာင္ကေလးနဲ႕ `` အခ်စ္ေတြ၊ သံေယာဇဥ္ေတြ၊ ေမတၱာတရားေတြ၊ ကရုဏာတရားေတြ`` ျပန္ၿပီး ရွင္သန္ထြန္းလင္းၾကပါေစလုိ႕ ဆႏၵျပဳလုိုက္ပါတယ္။

ေတြးဆၾကည့္ၾကဖုိ႕ပါခင္ဗ်ာ။

နီးနီးေဝးေဝး အေတြးလက္ေဆာင္ စာအုပ္မွ...

ဦးဘုန္း(ဓာတု)
မႏၱေလး

ေဘာက္ဖတ္ႏွင့္ လိပ္ျပာ

တစ္ခါတုန္းက..

ေဘာက္ဖတ္ကေလး တစ္ေကာင္ ရွိတယ္။

သူဟာ တြန္႕လိမ္ တြန္႕လိမ္နဲ႕ သစ္ရြက္ကေလးတစ္ရြက္ေပၚမွာ ေနေနရရွာတယ္။ ေနပူေတာ့လည္း နားခုိစရာ မရွိ။ ႏွင္းရႊဲေတာ့လည္း ခ်မ္းခိုက္ခုိက္တုန္။ ကုိယ္ဘဝကုိ စိတ္ကုန္ေနရွာသတဲ့။ စားရျပန္ေတာ့မလည္း သစ္ရြက္၊ ေနရျပန္ေတာ့လည္း သစ္ရြက္၊ ေနပူ၊ ေလတုိက္၊ သစ္ပင္ေပၚက အမွဳိက္တစ္စလုိ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ခံစားမိၿပီး အားငယ္ေနရွာတယ္။

ေလအတုိက္ ေလအၾကမ္းမွာ လြင့္က်မသြားဖုိ႕ သူ မေနခ်င္ဘူးဆုိတဲ့ သစ္ရြက္ကေလးကုိပဲ ၿမဲၿမဲကုပ္တြယ္ထားရရွာတယ္။

သူမေပ်ာ္ႏုိင္ရွာပါဘူး။

ခႏၶာကုိယ္က ေပ်ာ့့စိစိနဲ႕ ရြံြစရာကလည္း ေကာင္း၊ အေပါင္းအသင္းကလည္း မရွိ၊ ေတြးၾကည့္ရင္ သူ႕ဘဝဟာ ဝမ္းနည္းစရာပါ။

ခုန္ေပါက္ၿပီး ေဆာ့ကစားေနတဲ့ ဓားခုတ္ေကာင္ေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီးအားက်၊ ဝမ္းနည္းျဖစ္ေန၇ွာသတဲ့ ။ သူတုိ႕လုိလည္း ျမင့္ျမင့္ကုိ မခုန္ႏုိင္၊ သူတုိ႕လုိလည္း မသန္စြမ္း၊ သူတုိ႕လုိလည္း အားမာန္ေတြမိရိွီ၊ သူတုိ႕လုိလည္း အေတာင္မပါ။ သူတုိ႕လုိလည္း ေဝးေဝးမသြားႏုိင္၊ ငါဟာ ဘာမွ အသံုးမက်တဲ့ အေကာင္ပဲလုိ႕ ေတြးၿပီး စိတ္ဓာတ္ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း က်လာတယ္။ ေတြးလုိက္တုိင္း စိတ္အားငယ္စရာေတြခ်ည္းပဲ။  ငါေသခ်င္လုိက္တာလုိ႕ အၿမဲစဥ္းစားေနသတဲ့။ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြနဲ႕ေပါ့။

ေဘာက္ဖတ္ကေလးေရ….

မင္း မသိလုိ႕ပါ။

မင္းဟာ တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အျမင့္ကိုလည္း ပ်ံသန္းႏုိင္တဲ့၊ ေလေတြကုိလည္း တစ္ဝႀကီး ရွဴသြင္းခြင္ရတဲ့ အေရာင္အေသြးစံုတဲ့၊ အေသြးအေရာင္လွပတဲ့ ၊ ေတာင္ပံေတြကို ပုိင္ဆုိင္ႏုိင္တဲ့ လိပ္ျပာလွလွေလးတစ္ေကာင္ ျဖစ္လာမွာပါ။ လွပတဲ့ ပန္းကေလးေတြကုိ မင္းႀကိဳက္သလုိ နားခြင့္ရမွာပါ။ ပန္းကေလးေတြကိုလည္း မ်ဳိးဆက္ျပန္႕ပြားဖုိ႕ ဝတ္မွဳန္ကူးေပးႏုိင္သူ ျဖစ္လာမွာပါ။ ပန္းလွလွေလးေတြလုိပဲ ဥယ်ာဥ္ႀကီးကို ပုိၿပီး လွပလာေအာင္ မင္းရဲ႕ ေတာက္ပ အေရာင္စံုတဲ့ အေတာင္ပံေလးေတြနဲ႕ ကူညီေပးႏုိင္သူ ျဖစ္လာမွာပါ။ မင္း ဘာလုိ႕ အားငယ္ေနရတာလဲ။ 

********

ကၽြႏ္ေတာ္ ေတြးမိတာေလး ေရးလုိက္တာပါ။

ဟုတ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေဘာက္ဖတ္ကေလးတစ္ေကာင္ပါ။

ကုိယ့္ဘဝကုိ စိတ္ကုန္ခဲ့ဖူးတယ္။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ဖူးတယ္။

ရည္မွန္းခ်က္ေတြ တစ္ခုမွျဖစ္မလာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း က်တ္ၿပီး ငုိခဲ့ဖူးတယ္။

ဘာကုိမွ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္၊ ဖန္တီးခြင့္ မရွိေတာ့ဘူးလုိ႕ အဆံုးထိေတြးၿပီး စိတ္ဓာတ္ေတြ က်ခဲ့ဖူးတယ္။

ဘဝဆုိတာ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ တစ္ခုမွ မျဖစ္တက္ဘူးလုိ႕ ေတြးၿပီး ေသာကေတြနဲ႕ အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။

အခုေတာ့ လိပ္ျပာလွလွေလးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

********

ဒီေန႕ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေျပာပါရေစ။

မင္းတုိ႕ဟာ ဒီအခ်ိန္မွာ ေဘာက္ဖတ္ကေလးေတြပါ။ ကုိယ့္ရဲ႕ မျပည့္စံုမွဳ၊ အခက္အခဲ၊ ျပႆနာေတြေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႕ ။ ျဖစ္ေနတဲ့ ဘဝကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး လက္ခံလုိက္စမ္းပါ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ကုိယ္နဲ႕ ႏွဳိင္းလုိ႕ အားမငယ္ၾကပါနဲ႕။ ကုိယ့္ကုိကုိယ္လည္း အထင္မေသးနဲ႕ေနာ္။ ကုိယ့္ကုိကုိယ္အထင္ေသးတယ္ဆုိတာ က်ရွဳံးမွဳ တစ္မ်ဳိးပဲေနာ္။ စိတ္အားငယ္တယ္ဆုိတာ ႀကိဳတင္ၿပီး အရွံဳးေေပးျခင္းတစ္မ်ဳိးပဲေနာ္။ ဝမ္းနည္းတယ္ဆုိတာ ။ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ သနားတယ္ဆုိတာ နိမ့္က်တဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးေနာ္။ မင္းတုိ႕ ဟာ တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ လွပတဲ့ အေရာင္အသြးစံုတဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ လိပ္ျပာကေလးေတြ ျဖစ္လာမယ္ဆုိတာ ယံုလုိက္စမ္းပါကြယ္။

အခုေတာ့. စစ္ဗုိလ္ႀကီး၊ ပညာတက္ႀကီး ၊ ဆရာဝန္ႀကီး၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး ၊ အရာရွိႀကီး၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြေပါ့၊ အဆုိေတာ္ႀကီး၊ အႏုပညာရွင္ႀကီး၊ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ႀကီး၊ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး၊ အယ္ဒီတာႀကီး၊ စာေရးဆရာႀကီးေတြေပါ့။ ကြန္ပ်ဴတာပညာရွင္ႀကီး၊ ကုမၼဏီပိုင္ရွင္ႀကီး၊ စီးပြားေရးပညာရွင္ႀကီး၊ စတုိးဆုိင္ပုိင္ရွင္ႀကီးေတြေပါ့။ လိပ္ျပာလွလွေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ သူတုိ႕လည္း တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေဘာက္ဖတ္ကေလးဘဝကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတာ သိေစခ်င္တယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္.

ေဘာက္ဖတ္ကေလးေရ.

ငုိမေနနဲ႕၊ ဝမ္းနည္းမေနနဲ႕ ၊ ေၾကကြဲမေနနဲ႕၊

ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္လည္း စိတ္ဓာတ္က်မေနနဲ႕။

မင္းဟာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ မိဘအတြက္၊ ေဆြမ်ဳိးအတြက္၊ ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္၊ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာအတြက္၊ လူသားေတြအတြက္၊ ကမၻာႀကီးအတြက္၊ အသံုးဝင္မယ့္ အက်ိဳးျပဳမယ့္၊ အဖုိးအနဂၢထုိက္တန္တဲ့ လိပ္ျပာလွလွေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္လာမယ္ဆုိတာ ယံုလုိက္စမ္းပါကြယ္။

တစ္ေခုေတာ့ မွာခ်င္တယ္။

လိပ္ျပာဘဝရၿပီဆုိရင္လည္း လိပ္ျပာတာဝန္ကုိ ေက်ေစခ်င္တယ္။

အတၱႀကီးတဲ့ လိပ္ျပာ၊ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ လိပ္ျပာ၊ မနာလုိတက္တဲ့ လိပ္ျပာ၊ ဝန္တုိတက္တဲ့ လိပ္ျပာ၊ ၾကြးဝါတက္တဲ့ လိပ္ျပာ၊ ဘဝေမ့တက္တဲ့ လိပ္ျပာ၊ ဘဝင္ျမင့္တဲ့ လိပ္ျပာ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။

ကုိယ္ခ်င္းစာတက္တဲ့ လိပ္ျပာ၊ ေမတၱာ ကရုဏာရွိတဲ့ လိပ္ျပာ၊ ကုိယ့္တာဝန္ကုိ ေက်ပြန္ေအာင္ ဝမ္းေဆာင္တက္တဲ့ လိပ္ျပာ၊ ဇြဲရွိတဲ့ လိပ္ျပာ၊ ဝီရိယရွိတဲ့လိပ္ျပာ၊ အလုပ္ႀကိဳးစားတဲ့ လိပ္ျပာ၊ ဟန္ေဆာင္မွဳကင္းတဲ့ လိပ္ျပာ၊ ရုိးသားတဲ့ လိပ္ျပာ၊ လိပ္ျပာအခ်င္းခ်င္း အခ်စ္ခံရတဲ့ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားေစခ်င္တယ္။

ေနာက္တစ္ခု မွာပါရေစဦး။

လိပ္ျပာဆုိတဲ့ ဘဝတစ္ခုဟာလည္း အၾကာႀကီး မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိထားဦးေနာ္…။

ရတဲ့အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာ အေကာင္းဆံုးေတြကို ေဆာင္ရြက္ပါေနာ္။

ေဘာက္ဖတ္နဲ႕ လိပ္ျပာကေလးေတြကုိ ျမင္ေတြ႕တုိင္း…………

လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ကုိယ့္ဘဝနဲ႕ ႏွိဳင္းလုိ႕ အားမာန္ေတြ ေမြးၾကစမ္းပါ…။

အားမငယ္ၾကဖုိ႕ပါ။

ဦးဘုန္း(ဓာတု)
မႏၱေလး