ေနကလည္းပူလုိက္တာ။ အေရးထဲမွာ ဆုိင္ကယ္ကလည္း ဘီးေပါက္လုိက္ေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က ကၽြဲဆည္ကန္အေရွ႕မွာပါ။ မြန္းလြဲ ၂ နာရီေလာက္မွာ အိမ္ကထြက္ခဲ့တယ္။ ေနပူပူေလပူပူေအာက္မွာ ဆုိင္ကယ္ကုိဆင္းၿပီးတြန္းရပါေတာ့တယ္။ ဆုိင္ကယ္ကို ဂီယာနံပါတ္ ၀မ္းထည့္လုိက္တယ္။ လီဗာကုိ ျဖည္းျဖည္းေလးတင္ၿပီး တြန္းလာခဲ့တယ္။
ေလယာဥ္ကြင္းေဟာင္းေရွ႕မွာ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ကို အၿမဲတီးေနတဲ့ အရူးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူဟာ အၿမဲတမ္းပဲ ေၾကးပန္းကန္ျပားကုိ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ တီးေနတက္တယ္။ ညစ္ေပေနတဲ့ ပ၀ါအနီကုိ အၿမဲၿခံဳထားတက္တယ္။ သူ႕အနားကုိ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတယ္။
``ငါကူၿပီး တြန္းေပးမယ္``
``မလုိပါဘူး ရပါတယ္``
``ငါ ကူညီခ်င္လုိ႕ကြ``
ဒီလုိနဲ႕ ပန္းကန္ျပားတီးတဲ့ အရူးက ကၽြန္ေတာ့ဆုိင္ကယ္ကုိ ေလထုိးကၽြတ္ဖာဆုိင္ေရာက္သည္အထိ တြန္းေပးပါေတာ့တယ္။ ေလထုိးဆုိင္လည္းေရာက္ေရာ သူက မျပန္ေသးဘဲ ပန္းကန္ျပားကုိ ဆက္ၿပီးတီးေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကုိ ပုိက္ဆံ (၅၀၀) က်ပ္ထုတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာသူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္စကားေတြမ်ားခဲ့ၾကတယ္။ စကားေတြေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားေတြက အရမ္းစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္။
``ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္မုန္႕ဖုိးေပးတာ… ယူပါ``
``မင္း ငါ့ကုိ ပုိက္ဆံနဲ႕ ဖ်က္ဆီးတာလား။ လူေတြက ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ ဒီပုိက္ဆံပဲကြ။ ဒီပုိက္ဆံေၾကာင့္ လင္မယားေတြကြဲၾကတယ္။ မိသားစုေတြ မုန္းၾကတယ္။ ဒီပုိက္ဆံေၾကာင့္ လူေတြပ်က္စီးၾကတယ္။ ဒီပုိက္ဆံေၾကာင့္ စာရိတၱေတြပ်က္ၾကတယ္။ ဂုဏ္သိကၡာေတြက်တယ္။``
ကၽြန္ေတာ္အရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားဟာ အဓိပၸာယ္ေတြပါတယ္။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။
``လူေတြကေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ ပုိက္ဆံရဖုိ႕ အလုပ္လုပ္တယ္။ အလုပ္ကို လုပ္ခ်င္လုိ႕ လုပ္ေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပုိက္ဆံလုိခ်င္လုိ႕ လုပ္ေနၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ လူ႕ေလာကႀကီးပ်က္စီေနတာ။ ငွက္ေတြမွာ ပုိက္ဆံမလုိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငွက္ေတြဟာ လူေတြေလာက္ ဒုကၡမမ်ားဘူး။ လူေတြေလာက္စာရိတၱမပ်က္ဘူး။ ပုိက္ဆံဆုိတာ ဒုကၡရဲ႕ ေနာက္ထပ္အဓိပၸာယ္တစ္မ်ိဳးကြ``
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အရူးသဘာ၀အတုိင္း ေျပာခ်င္ရာေျပာေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကုိပုိက္ဆံ တစ္ေထာင္ ထုတ္ေပးလုိက္တယ္။
``ကဲဗ်ာ ဒါဆုိတစ္ေထာင္ယူ။ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကူညီတာဆုိေတာ့ ေက်းဇူးတင္လုိ႕ပါ``
``အဲ့ဒါပဲ… ဒါေတြေၾကာင့္ ခက္တယ္ေျပာတာ။ ေစတနာဆုိတာ ပုိက္ဆံနဲ႕ တန္ဖုိးျဖတ္လုိ႕မရဘူး။ မင္း ငါ့ကုိ မဖ်က္ဆီးနဲ႕။ ငါ့ေစတနာကုိ မင္းတန္ဖုိးမျဖတ္နဲ႕။ ငါက ဗုိက္ဆာေနတာ``
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလထုိးကၽြတ္ဖာဆုိင္အနီးက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိ သြားလုိက္တယ္။ စားစရာလည္း ထူးထူးျခားျခား ဘာမွမေတြ႕ဘူး။ ဒီလုိနဲ႕ အဆင္သင့္ရွိတဲ့ ေပါက္စီ ေၾကာ္ႏွစ္လံုး၀ယ္လာလုိက္တယ္။
``ကဲ… ခင္ဗ်ား ဗုိက္ဆာရင္ စား… ေရာ့``
သူက လုိလုိလားလားပဲ ေပါက္စီေၾကာ္ႏွစ္ခုကုိ လွမ္းယူလုိက္တယ္။ ေပါက္စီေၾကာ္ကုိ မစားေသးဘဲ သူ႕ေခါင္းေပၚမွာ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုတင္ၿပီးတစ္ခုခုကုိ ရြတ္ဖတ္ေနတယ္။
``ဘာလုပ္ေနတာလဲဗ်``
``ေသသြားတဲ့ အေဖနဲ႕ အေမကုိ ေကၽြးေနတာ``
သူ႕စကားေတြက တစ္မ်ိဳးပဲ။ ဟုတ္တာေပါ့။ သူကက အရူးကုိး။ သူက စိတ္ေဖာက္ျပန္ေနတာကုိး။ သူဟာ ေပါက္စီေၾကာ္ႏွစ္လံုးကို အားရပါးရစားေနပါေတာ့တယ္။
``ခင္ဗ်ား… ဒီ(၇၈)လမ္းေပၚမွာ ဘာလုပ္ေနတာတုန္း။ ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ေန႕တုိင္းေတြ႕တယ္။ ပန္းကန္ျပားကုိ အၿမဲတီးတီးေနတာ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိတယ္။ ခင္ဗ်ား ဘယ္မွာေနတာလဲ``
``အဲ့ဒါပဲ ေပါက္စီေၾကာ္ေကၽြးၿပီး လူကုိစပ္စုၿပီ။ သူမ်ားအေၾကာင္း သိဖုိ႕မႀကိဳးစားနဲ႕။ ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိ သိဖုိ႕ ႀကိဳးစား။ လူမုိက္ေတြဟာ သူမ်ားအေၾကာင္းကုိ စိတ္၀င္စားတယ္။ လူလိမၼာေတြက ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိ ကုိယ္စိတ္၀င္စားတယ္။ ကုိယ့္အမွားကုိယ္သိတယ္။ ကုိယ့္အမွားကုိယ္ ျပဳျပင္တယ္``
သူ႕စကားက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကုိ လာၿပီး မွန္ပါတယ္။
သူက ဆက္ေျပာတယ္။
``ဒါ…. (၇၈) လမ္းမဟုတ္ဘူးကြ။ (၇၈)လမ္းက စစ္ကုိင္းလမ္းခြဲဓာတ္ဆီဆုိင္မွာ ဆံုးခဲ့ၿပီ။ စစ္ကုိင္းလမ္းခြဲရဲ႕ ဒီဘက္ကုိ ရန္ကုန္-မႏၱေလး လမ္းလုိ႕ေခၚတယ္။ မသိရင္မွတ္ထား``
ကၽြန္ေတာ္ ေရေရလည္လည္ခံလုိက္ရတယ္။ သူေျပာတဲ့စကားေတြက မွန္ေနတာကုိး ။ သူ႕ကုိ စကားဆက္ေျပာရင္ စပ္စုတယ္လုိ႕ ထင္ဦးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွ မေျပာဘဲ သူေပါက္စီစားေနတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ စုိက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
``ေက်းဇူးတင္တယ္လုိ႕ မေျပာေတာ့ဘူး။ ေက်းဇူးဆပ္ေနရမွာစုိးလုိ႕။ မင္းက ငါ့ကုိမုန္႕ေကၽြးတယ္။ ငါက မင္းေကၽြးတာကုိစားတယ္။ မင္းကုိ ငါက ျပန္ေကၽြးခ်င္မွ ေကၽြးႏုိင္မယ္။ ငါကမင္းကုိ ျပန္မေကၽြးႏုိင္ရင္လည္း မင္းက စိတ္မဆုိးနဲ႕။ လူေတြကေမွ်ာ္ကုိးၿပီး ကူညီခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾကတာကြ``
သူေျပာသမွ်စကားေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ အဆင္းတၾကယ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူေတြကုိ ကူညီတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုခု ျပန္ေတာင္းတယ္။ ရရင္ေပ်ာ္တယ္။ မရရင္ မေက်နပ္ဘူး။
``စပ္စုတယ္… မထင္ပါနဲ႕ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက တကယ္အရူးလား``
၏သူ႕စကားေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလုိေမးမိ လုိက္တာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္စကားကုိလည္းၾကားေရာ… တဟားဟားနဲ႕ ရယ္ပါေတာ့တယ္။ အၾကာႀကီးကုိရယ္ေမာေနလိုက္တာ။
``ငါ့ကုိမ်ား အရူးလားတဲ့၊ လူတုိင္းက အရူးပဲ ဥစၥာ``
ကၽြန္ေတာ့္စကားနဲ႕ ကၽြႏ္ေတာ္ခံလုိက္ရျပန္ၿပီ။
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႕ ျပန္ၿပီး စုိ္က္ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာလည္း သူ႕ကုိ စကးဆက္ၿပီးေျပာခ်င္ေနတယ္။ သူဘာေတြ ေျပာမလဲဆုိတာကို စိတ္၀င္စားေနမိတယ္။
``ခင္ဗ်ား.. ဒီေလယာဥ္ကြင္းေရွ႕မွာ ပန္းကန္ျပားႀကီးကုိ တီး.. တီးၿပီး ဘာလုပ္ေနတာတုန္း``
``အခ်က္ျပေနတာေဟ့… အခ်က္ျပေနတာ``
``ဘာ အခ်က္ျပတာလဲဗ်``
``ဒီလမ္းက မႏၱေလးမွာ လူတုိင္း သြားမယ့္လမ္း``
သူ႕စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ဘူး။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။
``ငါ… ေမာ္ေတာ္ကားေတြကုိ ေရတြက္ေနတာ``
``ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ကားေတြ ခင္ဗ်ားေရတြက္ႏုိင္လုိ႕လား``
``ငါက.. အသုဘကားေတြကုိမွ ေရြးၿပီးေရတြက္တာကြ။ ေန႕တုိင္း အစီး ၅၀ ေလာက္ရွိတယ္``
*****************
သူ႕စကားကုိ စာဖတ္သူအား ေ၀မွ်လုိက္ပါတယ္။
စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ။
ေရႊမႏၱေလးဂ်ာနယ္
အမွတ္(၂၈၆)၊ ၈.၁၁.၂၀၀၈။
ဦးဘုန္း (ဓာတု)
မႏၱေလး။
ဦးဘုန္း (ဓာတု)
မႏၱေလး။
3 comments:
ဆရာေရ...ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ေသမင္းကို အရူးေလာက္ေတာင္ သတိမထားမိတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနပါေရာ့လားဗ်ာ...
It's very true what he said.
ဆရာေရ. သိပ္ကိုထိရွတဲ့ ၊သိပ္ကို သေဘာက်
တဲ့စာေလးပါခင္ဗ်ာ.. ..ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ
..။
Post a Comment