ဒူးရင္းသီး ပံုျပင္

ရုပ္ေသးပညာရွင္ ေဒၚမမႏုိင္ရဲ႕ ရုပ္ေသးရုံမွာ တနဂၤေႏြေန႕တုိင္း ``ဟက္ပီးဆန္းေဒး`` က်င္းပတယ္။ သီခ်င္းေတြဆုိၾကတယ္။ သီခ်င္းေတြက ေရဒီယုိသီခ်င္းေဟာင္းေတြမ်ားပါတယ္။ ၿမိဳ႕မသီခ်င္းေတြကလည္း ပါတယ္။ သီခ်င္းလာၿပီးဆုိၾကတဲ့သူေတြလည္း မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုးေတြ မ်ားပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လုိ အသက္အရြယ္ေတြအတြက္ စိတ္ဖိစီးမွဳသက္သာေစပါတယ္။ အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ေတြနစ္ၿပီး တစ္ပတ္လံုး အလုပ္လုပ္ခဲ့သမွ် ``ဟက္ပီးဆန္းေဒး`` မွာ သီခ်င္းဆုိရင္း ဖြင့္ထုတ္ပစ္လုိက္တယ္။

ဒီလုိနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာ အခ်ိန္တုိအတြင္း `` သူငယ္ခ်င္း`` ေတြ အမ်ားႀကီးတုိးလာပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ဝါဆုိလျပည့္ေန႕က ဆရာမရုပ္ေသး ပညာရွင္ ေဒၚမမႏုိင္ရယ္၊ စာေရးဆရာမယဥ္ယဥ္ႏုရယ္၊ စာေရးဆရာမ သင္းသင္းရယ္၊ စာေရးဆရာမ ခင္ေလးငယ္ရယ္၊ စာေရးဆရာ ဦးရာစုိးရယ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ မႏၱေလး ကန္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ျပည္ႀကီးမြန္ေဖာင္ေတာ္မွာ နံနက္စာစားရင္း စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။

အဲဒီေန႕မွာ ``သူငယ္ခ်င္း``ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ကုိ ေပၚလြင္ေစတဲ့ ``ဒူးရင္းသီး``ပံုျပင္ကုိကၽြန္ေတာ္ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။

ပံုျပင္ေလးက ဒီလုိပါ။

*******

တစ္ခါတုန္းကေပါ့……။

သူငယ္ခ်င္း အေယာက္ (၃၀)ဟာ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႕အတူ ေတာစပ္တစ္ေနရာကို ေလ့လာေရး ခရီးထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိေတာ့ .. ေဆာ့ၾကတာေပါ့။ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိလည္း ေလ့လာၾကတယ္။ ပန္းပင္ေတြအေၾကာင္း သစ္ပင္ေတြအေၾကာင္း၊ လိပ္ျပာေလးေတြအေၾကာင္းေျပာၾကတယ္။ ပါဆယ္ဂိမ္းကစားၾကတယ္။ ပါလာတဲ့ ထမင္းဘူးေတြ ဖြင့္စားၾကတယ္။ ဒီ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ဟာ လွပတဲ့ လိပ္ျပာေလးေတြကို လုိက္ၿပီးၾကည့္ရင္း ေတာစပ္ကေန ေတာထဲကုိေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ လိပ္ျပာေလးေတြလည္း လွေတာ့.. လိပ္ျပာေလးေတြထဲပဲ စိတ္ကေရာက္ေနတယ္။ ကုိယ္လာတဲ့လမ္းကုိ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒီလုိနဲ႕ ညေနေစာင္းလုိ႕ စုရပ္ကုိျပန္ၾကမယ္လည္းလုပ္ေရာ မျပန္တက္ၾကေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္း  သံုးေယာက္ဟာ ထင္ရာျမင္ရာ စမ္းမွန္းၿပီး စုရပ္ကုိ ျပန္လာၾကတယ္။

သူတုိ႕လာတဲ့လမ္းဟာ စုရပ္ကုိ မေရာက္ဘဲ ေတာနက္ထဲကုိပဲ တျဖည္းျဖည္းေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

ညေနခင္းေရာက္လာေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ေမွာင္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ တစ္ေယာက္လက္ကုိ တစ္ေယာက္တြဲလုိ႕လမ္းရွာရင္း ခရီးဆက္ခဲ့ပါေတာ့မယ္။

ညဟာ ေတာ္ေတာ္ကုိ ေမွာင္လာတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ မီးတုတ္ေတြကိုင္လုိ႕ လူတစ္စုကုိ သူတုိ႕ျမင္လုိက္တယ္။ သူတုိ႕ကုိလုိက္ရွာေနတဲ့ အဖြဲ႕ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အနီးနား လည္းေရာက္ေရာ အဲ့ဒီလူစုဟာ လုိက္ရွာေနတဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘဲ လူရုိင္းေတြျဖစ္ေနတယ္။ လူရုိင္းေတြဟာ သူတုိ႕ကုိ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းပဲ ႏြယ္ႀကိဳးေတြနဲ႕တုပ္လုိက္တယ္။ ေျခေထာက္နဲ႕ ကန္တယ္။ သူတုိ႕နားမလည္တဲ့စကားေတြနဲ႕ သူတုိ႕ကုိ ေျပာတယ္။ ဖမ္းသြားၾကတယ္ေပါ့။

ဒီလုိနဲ႕ တစ္ညလံုးလမ္းေလွ်ာက္လုိက္ရတာ မုိးလင္းသြားေရာဆုိပါေတာ့။ မုိးလင္းေတာ့လည္း ဆက္ၿပီး  ေလွ်ာက္ရျပန္တယ္။ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ အသီးေတြကိုခူးစား။ ေတြ႕တဲ့ေရကုိေသာက္။ ခရီးဆက္လုိက္တာ ႏွစ္ညအိပ္ေလာက္ၾကာမွာလူရုိင္းေတြေနတဲ့ ရြာကိုိေရာက္ပါေတာ့တယ္။

ရြာကိုလည္းေရာက္ေရာ  ရြာလူႀကီးလုိ႕ထင္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက အဲ့ဒီ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ကုိ လွံႀကီးနဲ႕ရြယ္တယ္။ ခ်ိန္တယ္၊ သတ္ပစ္မယ္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ``လူ`` စကားနည္းနည္းေျပာတက္တဲ့ စကားျပန္ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။

``ငါတုိ႕ လူႀကီးကေျပာတယ္။ ငါတုိ႕ရြာမွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကံၾကမၼာကုိ စမ္းသပ္တဲ့နည္းရွိတယ္။ ကံေကာင္းရင္ အသက္ရွင္မယ္။ ကံဆုိးရင္  အသက္ေသမယ္။ စမ္းသပ္တဲ့နည္းကလည္း မခက္ဘူး။ ဟုိမယ္.. ေတြ႕လား။ ဥယ်ဥ္ၿခံထဲမွာ သစ္သီးပင္ေတြ စုိက္ထားတယ္။ အဲ့ဒီ သစ္သီးပင္ေတြထဲက အမ်ဳိးအစားတူတဲ့ သစ္သီး (၁၀)လံုးခူးခဲ့ရမယ္။ မင္းတုိ႕ခူးခဲ့တဲ့ သစ္သီးေပၚမူတည္ၿပီး မင္းတုိ႕ရဲ႕ အသက္နဲ႕ ကံၾကမၼာကုိဆံုးျဖတ္မယ္။ ကဲ မင္းတုိ႕သံုးေယာက္ႏွစ္သက္ရာ အမ်ဳိးအစားတူ သစ္သီး(၁၀)လံုးစီခူးခဲ့၊ သြားၾက``

သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ဟာ ဥယ်ာဥ္ၿခံထဲကုိ အေျပးအလႊားပဲ သြားၾကပါတယ္။

ပထမဆံုးတစ္ေယာက္က ပန္းသီး(၁၀)လံုး ခူးလာတယ္။ စကားျပန္ကေျပာတယ္။

``အဲ့ဒီ ပန္းသီး(၁၀) လံုးကို အသံမထြက္ဘဲ အလံုးလုိက္မ်ဳိခ်ရမယ္။ အသံထြက္ရင္ သတ္မယ္၊ အသံမထြက္ရင္ အသက္ရွင္မယ္``

စဥ္းစားၾကည့္ၾကစမ္းပါဗ်။ ပန္းသီး(၁၀)လံုး။ အလံုးလုိက္ ဘယ္လုိလုပ္မ်ဳိႏုိင္မွာလဲ။ ဒီလုိနဲ႕ အသတ္ခံရေရာဆုိပါေတာ့။ အသက္ထြက္ထြက္ခ်င္းပဲ သူဟာ ငရဲျပည္ကုိ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဒုတိယသူငယ္ခ်င္းက စပ်စ္သီး (၁၀)လံုးခူးၿပီးေရာက္လာတယ္။ ထံုးစံအတုိင္းပဲ စကားျပန္ကေျပာတယ္။

``စပ်စ္သီး ၉၁၀)လံုးကို အသံမထြက္ဘဲ အလံုးလုိက္မ်ဳိခ်ရမယ္။ အသံထြက္ရင္သတ္မယ္။ အသံမထြက္ရင္ မင္းအသက္ရွင္မယ္``

စပ်စ္သီးဆုိတာေသးေသးေလးေတြဆုိေတာ့ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး အသံမထြက္ဘဲ မ်ဳိခ်ပါေတာ့မယ္။ ဒီလုိနဲ႕ (၉)လံုးေျမာက္အေရာက္မွာ အသံထြက္ၿပီး ``ရယ္`` လုိက္တယ္။ အဲ့ဒါနဲ႕ အသတ္ခံရပါေလာေရာ။ ဒီေကာင္လည္း ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလုိပဲ ငရဲျပည္ကုိေရာက္သြားတယ္။

ငရဲျပည္မွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ၾကေတာ့.. ပထမ သူငယ္ခ်င္းက ေမးတယ္။

`ေဟ့ေကာင္ မင္းဘာအသီးစားလုိ႕ အသတ္ခံရတာလဲကြ``

``စပ်စ္သီးကြ`

``ဟ.. စပ်စ္သီး (၁၀)လံုးမ်ား အသံထြက္ေအာင္ စားရတယ္လုိ႕ကြ။ ငါကေတာ့ .. ပန္းသီးမုိ႕ အသတ္ခံရတာ။ အံ့ၾသပါ့ကြ``

``မင္းဘာသိလုိ႕လဲ။ ငါက.. စပ်စ္သီးကို အသံမထြက္ဘဲ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီးမ်ဳိခ်ေနတုန္း ဟုိအေကာင္ ဘာအသီးေတြခူးၿပီး ေျပးလာတယ္မွတ္တုန္း သူ႕ကုိၾကည့္ၿပီး ငါအသံထြက္ ``ရယ္``မိလုိ႕ အသတ္ခံရတာ``

``ဒီေကာင္က.. ဘာအသီး (၁၀)လံုး ခူးလာလို႕တံုးကြ``

``ဒူးရင္းသီး (၁၀)လံုး ခူးလာတယ္တဲ့ကြာ``

ငရဲျပည္ေရာက္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ တဟားဟားနဲ႕ ရယ္လုိက္ၾကေတာ့တယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ တတိယသူငယ္ခ်င္း ငရဲျပည္ကုိေရာက္လာတယ္။

``မင္းတုိ႕ကမွ မင္းတုိ႕ခူးလာတဲ့အသီး စားခြင့္ရေသးတယ္။ ငါကေတာ့ ငါခူးလာတဲ့အသီး မစားရဘဲ အသတ္ခံရတာကြ``

သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ ငရဲျပည္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီး ရယ္ေမာ္လုိက္ၾကပါေတာ့တယ္။

*******

သူငယ္ခ်င္းဆုိတာာ ဒီလုိမ်ဳိးပါ။

ပန္းသီးပဲ စားရစားရ၊ စပ်စ္သီးပဲ စားရစားရ၊ ဒူးရင္းသီးပဲ စားရစားရ ဘယ္ဘဝပဲေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္အေျခအေနပဲေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္လုိစည္းစိမ္ေတြကုိ ပုိင္ဆုိင္ပုိင္ဆုိင္ သူငယ္ခ်င္းဆုိတာသူငယ္ခ်င္းပဲ ျဖစ္သင့္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အၾကားမွာ ဂုဏ္ေတြ၊ အရွိန္အဝါေတြ၊ ေအာင္ျမင္မွဳေတြ၊ ပုိင္ဆုိင္မွဳေတြနဲ႕ စည္းျခားမထားသင့္ဘူး။ အားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေပါ့ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ့္ပံုျပင္ကုိ သူတုိ႕နားေထာင္ၾကရင္း တဝါးဝါး၊ တဟားဟားနဲ႕ ရယ္ေမာၾကၿပီး နံနက္စာ စားလုိက္ၾကပါေတာ့တယ္။

တကယ္ေတာ့.. သူငယ္ခ်င္းဆုိတာ…

ရင္ဖြင့္ေဖာ္ ရင္ဖြင့္ဖတ္၊ ေပ်ာ္ေဖာ္ေပ်ာ္ဖက္၊ ခ်စ္ေဖာ္ခ်စ္ဖက္၊ စိတ္ရဲ႕ခ်မ္းသာမွဳကို အမ်ဳိးမ်ဳိးပံုေဖာ္ေပးႏုိင္တဲ့ သဘာဝက  ဖန္တီးထားတဲ့ လူသားေတြပဲ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ…။

ဒီ ဒူးရင္းသီး ပံုျပင္ ေလးက ေတာ့ ``တြင္း`` ဆုိေသာ စာအုပ္မွ ေခါင္းစဥ္ေလး ျဖစ္ပါတယ္။ အြန္လိုင္းမွ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြအတြက္ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဦးဘုန္း(ဓာတု)
မႏၱေလး။