အတၱဆုိတာ ``အေရြ႕`` တစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။
ဒါနဲ႕ပတ္သက္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ေတြ႕ႀကံဳတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေလးေျပာျပပါရေစ။ ဒီျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အတၱစိတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ၾကည့္တက္တဲ့ အေလ့အက်င့္ ရလာခဲ့တယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက အတၱစိတ္ဆုိတဲ့ ``အေကာင္`` ဥခြံထဲက ေပါက္ထြက္လာတာ သတိျပဳမိတက္လာတယ္။
********
လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္တုန္းကေပါ့။
နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္ စာသြားသင္ျဖစ္တယ္။ အိမ္တစ္အိမ္ မီးေလာင္တာကုိ အစအဆံုး ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီျဖစ္ရပ္ကုိစာဖြဲ႕ျပပါရေစ။
အဲဒီအိမ္ဟာ ၿမိဳ႕ရဲ႕အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ေနရာမွာရွိတယ္။ ေျမကြက္လပ္ကလည္း အက်ယ္ႀကီးပဲ။ တုိက္အိမ္ေဆာက္ထားတာလည္း မၾကာေသးဘူး။ ဒီၿမိဳ႕မွာေတာ့ အဲဒီတုိက္အိမ္က အသားနားဆံုးပဲ။ အိမ္ပုိင္ရွင္မွာ သားသံုးေယာက္နဲ႕ သမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သားအႀကီးဆံုးက အဲဒီအိမ္မွာပဲ က်ဴရွင္ဖြင့္ထားတယ္။ ဓာတုေဗဒဘာသာရပ္ အနီးကပ္ပုိ႕ခ်ေပးဖုိ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကုိဖိတ္ၾကားလုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္တဲ့ေန႕မွာပဲ အိမ္ပုိင္ရွင္အေဖႀကီးက မႏၱေလးၿမိဳ႕ကုိ ေစ်းဝယ္သြားထြက္သြားတယ္။
သူတုိ႕ေနတဲ့အိမ္ဟာ ၿမိဳ႕လယ္ေစ်းနဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိေတာ့ ေသာက္ေရသန္႕ကုမၼဏီတစ္ခုက အဲ့ဒီအိမ္ကုိ ဝယ္ခ်င္တယ္။ ေပါက္ေစ်းထက္ ႏွစ္ဆေပးတယ္။ အိမ္ပုိင္ရွင္ အေဖႀကီးက မေရာင္းဘူး။ သားေတြက ေရာင္းခ်င္တယ္။ သူ႕အေဖက ခရီးမထြက္ခင္မွာ ေျပာသြားတယ္။ ဒီအိမ္နဲ႕ေျမကုိ ေပါက္ေစ်းထက္သံုးဆရရင္ ေရာင္းမယ္တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ့ၿမိဳ႕မွာ သံုးညအိပ္ၿပီး စာသင္ဖုိ႕ ျပင္ဆင္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ၿပီး ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ အဲဒီအိမ္ႀကီးမီးေလာင္ေတာ့တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့အိမ္ပုိင္ရွင္ အေဖႀကီးက မႏၱေလးက ခရီးေရာက္မဆုိက္ ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနတယ္။
နယ္ၿမိဳ႕ေလးဆုိေတာ့ မီးေလာင္တဲ့အခါ ရရာ ေရပံုးေတြနဲ႕ ပက္ၾကတယ္။ မီးကုိၿငိမ္းသတ္ဖုိ႕ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အိမ္ပုိင္ရွင္အေဖႀကီးလည္း ပ်ာယာကုိခတ္လုိ႕။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြ႕တဲ့ေရပံုးတစ္ပံုးကုိဆြဲၿပီး မီးေလာင္ေနတဲ့အိမ္ႀကီးကုိ ေရနဲ႕ၿငွိမ္းသတ္ေပးခဲ့ရတယ္။ ေရေတြလည္း ရႊဲလုိ႕၊ ရြံ႕ေတြလည္း ေပပြလုိ႕ေပ့ါ။
``ငါ့အိမ္မီးေလာင္ေနၿပီ။ ၿငိမ္းၾကပါဟ၊ လုပ္ၾကေလ။ ဘာလုိ႕ ငါ့အိမ္မီးေလာင္တာကုိ ဝုိင္းၾကည့္ေနၾကတာတုန္း``
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ ဒီအိမ္ကုိသာ သူခရီးမထြက္ခင္က ေရာင္းသြားခဲ့ရင္ ဒီလုိ ေသာကမ်ဳိး၊ ဒုကၡမ်ဳိးျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ သူ႕အိမ္ႀကီး မီးေလာင္ေနတာ သူ႕ကုိေလာင္ေနသလုိပဲလုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ခံစားေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သားအႀကီးက သူ႕အေဖနားကုိ ကပ္လာတယ္။
``အေဖ…. စိတ္မပူနဲ႕အေဖ။ ဒီအိမ္ကုိေပါက္ေစ်းထက္ သံုးဆေပးမယ္လုိ႕မေန႕ကပဲ ကၽြန္ေတာ္ အေရာင္းအဝယ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ထားၿပီးၿပီ အေဖရ။ အေဖစိတ္ကုိ ေအးေအးထားပါ။ ဒါအေဖ့အိမ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး``
ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပဲ။ ဒီလူႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ေသာကေတြေပ်ာက္သြားတာ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္မွဳေတြ ၿငိမ္းသြားတာ ေတြ႕ရတယ္။ မီးေလာင္တာကုိ ဝုိင္းၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြထဲကလူတစ္ေယာက္လုိပဲ သူ႕မ်က္ႏွာဟာ ခ်က္ခ်င္းျဖစ္သြားတယ္။ ငါ့အိမ္ကုိ မီးေလာင္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလုိ႕ ခံစားခ်က္ခ်က္ခ်င္းျဖစ္သြားတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒုတိယသားက သူ႕အေဖကုိ ဝင္ေျပာတယ္။
``အေဖေရ… အေရာင္းအဝယ္စာခ်ဳပ္သာခ်ဳပ္ထားတာ။ စရန္ကလည္း နည္းနည္းေလးပဲ ေပးထားေသးတာ။ မဝယ္ေတာ့ဘူးဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ေတာ့ စရံအဆံုးခံမယ္ထင္တယ္``
သားအလတ္ရဲ႕စကားကုိလည္းၾကားေရာ အဲ့ဒီ အေဖႀကီးဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ပ်ာယာခတ္သြားျပန္တယ္။ ငါ့အိမ္ကုိ မီးေလာင္ေနတယ္လုိ႕ ခံစားသြားရျပန္တယ္။
``လုပ္ၾကပါဟ… ၿငွိမ္းၾကပါဟ။ ဘာလုိ႕ ဝုိင္းၾကည့္ေနၾကတာလဲ။ ကူညီၾကပါဦး။ ငါ့အိမ္ႀကီး မီးေလာင္ေနၿပီ။ ဝုိင္းၾကပါ။ ပက္ၾကပါ``
အဲဒီအခ်ိန္မွာ တတိယသားက အေဝးကေနၿပီး သူ႕အေဖဆီကုိ ေျပးလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ေဖကုိ ဒီလုိေျပာတယ္။
``အေဖေရ… အဲဒီကုမၼဏီက မန္ေနဂ်ာနဲ႕ သားနဲ႕ကသူငယ္ခ်င္း။ အခုေလးတင္ အဲဒီမန္ေနဂ်ာနဲ႕ေတြ႕ခဲ့ၿပီ။ သူ႕ရဲ႕ ``ေဘာ့စ္`` ဆီကုိ ဖုန္းဆက္တယ္တဲ့ သူ႕ရဲ႕ ``ေဘာ့စ္``က ျပန္ေျပာတယ္။ အိမ္မီးေလာင္တာ ေျမ မီးေလာင္တာမွ မဟုတ္ဘူး။ ဝယ္မယ္လုိ႕ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ကိစၥ။ ဝယ္မယ္တဲ့။ အဲ့ဒီေျမေပၚမွာ အေဆာက္အအံုအသစ္ ျပန္ေဆာက္မယ္လုိ႕ေျပာတယ္ အေဖ``
``မင္းဟာက ေသခ်ာရဲ႕လားကြ``
``ေသခ်ာပါတယ္အေဖရ၊ သား အခုေလးတင္ မန္ေနဂ်ာနဲ႕စကားေျပာလာတာ။ သားေရွ႕မွာတင္ သူဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးတာ။ အေဖ စိတ္ေအးေအးထားပါဗ်ာ``
အဲဒီအခ်ိန္မွာအိမ္ႀကီးက မီးေတာ္ေတာ္ကၽြမ္းေနပါၿပီ။ အိမ္ေနာက္ပုိင္းတစ္ပုိင္းလံုး မရွိေတာ့ဘူး။ ဘာပစၥည္းမွလည္း မသယ္ျဖစ္ၾကဘူး။ သားငယ္ရဲ႕စကားကုိလည္းၾကားေရာ သူ႕အေဖဟာ မ်က္ရည္ေတြကုိ သုတ္လုိက္တယ္။ ပုဆုိးကုိ ျပင္ဝတ္လုိက္တယ္။ ေျမႀကီးေပၚကုိ ထုိင္ခ်လုိက္တယ္။ သူမ်ားအိမ္ မီးေလာင္ေနသလုိ အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႕ ေအးေဆးသက္သာစြာပဲ သက္ျပင္းခ်လုိက္ပါတယ္။
``ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ဒီလုိ…. ကတိတည္တဲ့သူနဲ႕ ေတြ႕ရတာ အေဖေတာ့ ကံေကာင္းတာပဲ``
မီးေလာင္ေနတဲ့အိမ္ႀကီးကုိ သားအဖေတြ ထုိင္ၿပီးၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကိုယ့္အိမ္မဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့အသိေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာေအးသြားတယ္။ လူေတြကလည္း ဘာမွမတက္ႏုိင္ေတာ့ မီးသူ႕ဘာသာသူ ၿငိမ္းမယ့္အခ်ိန္ကုိပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနသလုိျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ အိမ္ႀကီးဟာ ျပာပံုျဖစ္ခါနီးေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အငယ္ဆံုး သမီးက ငုိၿပီးေတာ့ သူတုိ႕ရွိရာကုိေျပးလာတယ္။
``အေဖေရ… ဒီအိမ္ႀကီးကုိ ဝယ္လက္က စရန္ အဆံုးခံမယ္တဲ့``
သားအငယ္ကဝင္ေျပာတယ္။
``နင္ကလည္း မဟုတ္တာ။ ငါအခုေလးတင္ မန္ေနဂ်ာနဲ႕ေတြ႕ခဲ့တာ သူ႕ရဲ႕ ေဘာ့စ္က ေျမကုိ မီးေလာင္တာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေပးထားတဲ့ ကတိအတုိင္းဝယ္မယ္တဲ့။ ငါနားနဲ႕ ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့ရတာ``
အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ႕အေဖဟာ ေသြးတုိးသလုိလုိ ျဖစ္လာတယ္။ ေမာသလုိလုိျဖစ္လာတယ္။
``အငယ္မ နင္ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ၊ အေဖ့ကုိ ေသခ်ာရွင္းျပစမ္း။ ငါေသလိမ့္မယ္။ အႀကီးေကာင္က တစ္မ်ဳိး၊ အလတ္ေကာင္က တစ္မ်ဳိး၊ အငယ္ေကာင္က တစ္မ်ဳိး၊ နင္ကတစ္မ်ဳိးနဲ႕``
``ဟုတ္တယ္အေဖရ၊ သမီးေရွ႕မွာ မန္ေနဂ်ာဆီ ဖုန္းထပ္လာတယ္။ ဒီတစ္ခါဖုန္းဆက္တာကေတာ့ ေဘာ့စ္ရဲ႕ မိန္းမကဆက္တာတဲ့။ ဒီလုိ မီးေလာင္မွေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ``လာဘ္`` ရွိမွာလဲတဲ့။ ဒီလုိ အတိတ္နမိတ္မေကာင္းတဲ့ ေျမကုိ မဝယ္ရဘူးတဲ့။ စရန္ကုိ အဆံုးခံမယ္တဲ့ အေဖရ``
သမီးစကားလည္း ဆံုးေရာ…. အဲဒီအေဖႀကီးက သတိေမ့သြားပါေတာ့တယ္။
*******
အတၱစိတ္ဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းလုိက္တာ။
မီးေလာင္တဲ့ျဖစ္ရပ္က အတူတူပဲ။
ငါ့အိမ္ဆုိတဲ့ စိတ္ပူးကပ္ေနခ်ိန္မွာ အတၱဟာ ဥခြံထဲက ေဖာက္ထြက္လာပါေတာ့တယ္။
ငါ့အိမ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အသိစိတ္ ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ အတၱဟာ ဥခြံထဲမွာငုပ္လွ်ိဳးၿပီးေနျပန္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီျဖစ္ရပ္ကုိၾကည့္ၿပီး အတၱစိတ္ရဲ႕ ေရြ႕လ်ားမွဳေတြကုိ အတုိင္းသားျမင္ေတြ႕လုိက္ရတယ္။
ငါ့ဟာ…. ငါ့ဥစၥာ… ငါ့ပစၥည္း…
ငါ့ေျမ… ငါ့သား… ငါ့မယား…
ငါ.. ငါ… ငါ.. ဆုိတဲ့ အတၱစိတ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိ သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဒုကၡေပးေနတာ။ ပူေလာင္ေမွဳေတြေပးေနတာကုိ အတုိင္းသား ျမင္လုိက္ရပါေတာ့တယ္။
အတၱစိတ္ဆုိတဲ့ ``အေကာင္`` ဥခြံထဲက ေပါက္ထြက္လာတာကို သတိနဲ႕ ဉာဏ္နဲ႕ ၾကည့္ၾကရေအာင္ဗ်ာ….။
ဦးဘုန္း(ဓာတု)
မႏၱေလး။
0 comments:
Post a Comment